Dat Likud op winst staat in de peilingen, zegt lang niet alles. Een deel van het publiek is trouw aan de partij. Zij steunen Likud om ideologische redenen. Ze zijn het bijvoorbeeld eens met de stevige houding die Netanyahu aanneemt tegenover de Palestijnen en de uitbreiding van de nederzettingen.

Maar een ander deel bestaat uit zwevende kiezers. Zij nemen pas op het allerlaatste moment een beslissing. Hun voorkeur hangt straks af van ontwikkelingen die zich de komende maanden voordoen –bijvoorbeeld op het gebied van terreur– en van argumenten die politici uiten tijdens de verkiezingscampagne.

Netanyahu en de leiders van de andere partij­en zullen de komende maanden een felle campagne voeren. Ze zullen in debatten en in reclamespots de kiezers mooie beloftes doen en hun opponenten als een onbetrouwbaar afschilderen. Netanyahu zal waarschijnlijk, net als bij eerdere campagnes, inspelen op latente angstgevoelens onder de Israëliërs en zeggen dat hij de veiligheid kan garanderen – of de dreigingen nu van de kant van de Palestijnen of vanuit Iran komen.

Ook zal hij gebruikmaken van zijn charisma. Daar begon hij dinsdagavond al mee in zijn tv-toespraak, toen hij neerbuigend en vol zelfvertrouwen over zijn politieke tegenstanders Livni en Lapid sprak, compleet met een licht lachje over zo veel dommigheid die hij bij hen ontwaart.

De reden van de val van het Israëlische kabinet was het wantrouwen tussen enerzijds Netanyahu en anderzijds Yair Lapid van Yesh Atid en Tzipi Livni van Hatnuah. Er bestonden verschillen van mening over de besteding van het budget en over het vredesproces met de Palestijnen. De druppel die de emmer deed overlopen, was de nationaliteitswet die Netanyahu in wil voeren. De spanningen liepen zo hoog op dat de premier de kloof niet meer wilde overbruggen. Netanyahu hoopt nu terug te keren naar zijn natuurlijke coalitiepartners: de rechtse en religieuze partijen.