Er zijn maar weinig Kamerleden die met genoeg voorkeursstemmen op eigen kracht in de Tweede Kamer komen. Maar toch heeft elk Kamerlid, eenmaal gekozen, het recht zijn eigen zetel te behouden, ook als hij of zij na een ruzie uit de fractie wordt gezet. Dit wordt vaak als zetelroof gezien, maar behalve een moreel appel op de dissident is er niets tegen te doen.

De huidige PVV-leider Geert Wilders is hiervan misschien wel bekendste voorbeeld. Hij stapte in 2004 uit de VVD, gaf zijn zetel niet terug aan de liberalen en bleef als Groep Wilders in de Kamer. Later richtte hij de PVV op.

In deze kabinetsperiode was Louis Bontes in oktober vorig jaar de eerste afvallige. Hij werd na een conflict uit de PVV-fractie gezet door Wilders. Bontes had intern veel kritiek, onder meer op de financiële gang van zaken binnen de partij. Hij vond ook dat Wilders als een ‘dictator’ handelde en dat fractieleden ‘lakeien’ waren.

Na de ‘minder Marokkanen’-uitspraken van Wilders op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen vertrokken twee PVV’ers: eerst Roland van Vliet en daarna Joram van Klaveren. Van Vliet had een half jaar daarvoor al eens bij de VVD gevraagd of hij daar welkom was, maar dat was niet het geval. Nadat hij uit de PVV was gestapt, ging Van Vliet als eenmansfractie verder. Van Klaveren sloot zich al snel aan bij Bontes.

Bij 50PLUS stapte Henk Krol vorig jaar oktober op en hij werd als Kamerlid opgevolgd door Martine Baay. Maar tussen Krols opvolger als fractievoorzitter, Norbert Klein, en Baay boterde het nooit. In mei van dit jaar zette Klein Baay eenvoudigweg uit de fractie. De partij schaarde zich echter achter Baay waardoor de Kamer gedurende enige tijd een fractie 50PLUS/Baay en een fractie 50PLUS/Klein kende. Deze week maakte Klein daar een einde aan door de naam 50PLUS op te geven.