Artsen zonder Grenzen heeft in het speciale opleidingscentrum de werkomstandigheden in de zwaar getroffen landen Liberia, Guinee en Sierra Leone zo natuurgetrouw mogelijk nagebootst. Het trainingshospitaal blijft mogelijk zes maanden staan.

„Het ziet er heel realistisch en waarheidsgetrouw uit”, oordeelt cursusleider Karla Bil. Ze is bij Artsen zonder Grenzen werkzaam als verpleegkundige en is net terug uit Sierra Leone, waar ze 5 weken werkte in erbarmelijke omstandigheden.

Net als in Sierra Leone bestaat het nagebouwde veldhospitaal in Amsterdam uit verschillende tenten waarin de patiënten al naargelang hun ziektebeeld worden ondergebracht. Alle tenten zijn afgeschermd van elkaar. Tussen alle tenten in bevinden zich voetbaden met ontsmettingsmiddel.

De eerste tent is voor verdachte patiënten met de eerste ziekteverschijnselen. In de tweede tent liggen de patiënten - in Amsterdam zijn dat poppen - die vrijwel zeker met ebola zijn geïnfecteerd. De derde zone is voor patiënten die positief zijn getest. „In de praktijk hebben we zes tenten waarin zo’n zes tot acht patiënten met ebola liggen”, vertelt Bil.

Aan het einde van het tentenkamp krijgen de cursisten uit binnen- en buitenland les hoe ze lichamen in bodybags moeten stoppen en naar het mortuarium brengen, het eindpunt van het veldhospitaal. Cursisten leren tijdens twee intensieve cursusdagen onder meer hoe ze de beschermende kleding moeten dragen en gebruikte materialen constant moeten ontsmetten.

Bil: „Het allerbelangrijkste is dat we onze cursisten leren hoe ze veilig kunnen werken tussen patiënten met de allergrootste risicofactor. Een zogenoemde dresser en undresser helpen je bij het aan- en veilig uittrekken van het pak. Het is in de praktijk zo heet, dat je het pak na een uur zo snel mogelijk wilt uitrukken. Een undresser herinnert je er dan aan zorgvuldig alle stappen te doorlopen, omdat dit een moment is dat je jezelf kunt besmetten.”

Bil omschrijft haar verblijf in Sierra Leone als leerzaam, zwaar, moeilijk en frustrerend. „Het was tegelijk mooi dat je toch nog iets voor de mensen kunt betekenen door ze met respect te verzorgen, op te frissen en te wassen in een omgeving waar ze normaliter verstoten zijn. Gelukkig zijn er ook mensen die de ziekte overleven. Zij willen hun leven weer terug en dat is geweldig om te zien.”