Delft ligt aan een van de drukste trajecten van het land, tussen Den Haag en Rotterdam. Per dag rijden er 350 treinen over een oud spoorviaduct langs de historische binnenstad. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat en de hele nacht door horen omwonenden het geluid van piepende remmen en van stalen wielen op stalen rails. Er zijn bovendien maar twee sporen. Delft is een flessenhals.

In de nieuwe, ruim 2 kilometer lange tunnel zijn vier sporen. Dat betekent dat er ruimte is voor meer treinen. Intercity’s kunnen stoptreinen zonder problemen inhalen. Komend voorjaar moeten de eerste reizigers er in en uit kunnen stappen.

Het kost ongeveer een miljard euro om de tunnel te bouwen en het gebied er omheen te ontwikkelen. Delft betaalt bijna de helft. Dat bedrag hangt nu als een molensteen om de nek van de gemeente. Delft dacht het geld terug te verdienen door de grond te verkopen. Maar door economische omstandigheden trokken projectontwikkelaars zich terug. Woningbouw kwam niet van de grond en Delft liep geld mis. Al bij al houdt de gemeente rekening met een tekort van 80 miljoen euro tot 2030. Delft moet daarom flink bezuinigen, maar dat is niet genoeg om de begroting in de komende jaren op orde te krijgen.

De tunnelbouwers moesten de afgelopen jaren flink wat obstakels overwinnen, omdat de tunnel aan het eeuwenoude centrum van Delft grenst. In 2011 verplaatsten ze de middeleeuwse, 280 ton wegende Bagijnetoren ongeveer 15 meter naar het noorden. Daardoor konden bouwvakkers de tunnel graven. Toen dat een paar maanden later klaar was, werd de toren teruggeschoven. De 18e-eeuwse molen De Roos werd uit elkaar gehaald en later teruggezet op een nieuwe fundering op het dak van de tunnel.