Vaak leeft er in de Haagse politiek „een ongebreideld enthousiasme” over de mogelijkheden van informatiserings- en communicatietechnologie. De Tweede Kamer ziet ICT als een oplossing voor veel vraagstukken of ziet juist niet dat er in het nieuwe beleid vrijwel altijd ICT aan te pas komt. Deze technologie moet meestal nog worden ontwikkeld.

De minister zegt toe het beleid uit te voeren, maar weet dan vaak nog niet wat er technisch haalbaar is. De ministeries gaan vervolgens aan de slag om de toezeggingen aan het parlement na te komen. Ambtenaren zullen de politieke leiding niet snel tegenspreken, ook niet als iets technisch onmogelijk of moeilijk lijkt te realiseren. Kritische geluiden bereiken de minister niet.

Een departement begint de aanbesteding maar de plannen, het doel en de kosten zijn dan vaak niet helder genoeg. De kennis van technologie op de ministeries is gebrekkig, ook al omdat in de ICT-wereld nu eenmaal een lastig jargon wordt gebruikt. Soms vragen de ambtenaren aan de geïnteresseerde ICT-bedrijven „een auto zonder stuur”, wat wil zeggen dat ze iets vragen wat eigenlijk niet kán werken.

ICT-leveranciers zijn beter op de hoogte, maar steken hun hakken niet meteen in het zand omdat ze dan wellicht de opdracht mislopen. Ze maken een technische planning en begroting die later niet passend blijkt waardoor er geld bij moet. Als een leverancier in een enkel geval wel laat weten dat er problemen kunnen ontstaan, wordt daar weer niet naar geluisterd.

Omdat doelen en mogelijkheden niet helder zijn, volgen er halverwege het jarenlange traject vaak aanpassingen. Maar ook de politiek legt weer nieuwe eisen neer.