Dat Ernst en Anja den Otter in Sliedrecht, behorend tot de Christelijke Gereformeerde Kerken, in het najaar van 2012 een tweeling verwachtten, kwam voor beiden als een grote verrassing. Op hun eerste dochtertje wachtten ze drieënhalf jaar. „Door een schildklierafwijking was het niet vanzelfsprekend dat ik zwanger zou raken. Dat we toch een kindje kregen, ervoeren we als een bijzondere gave. Het was zo’n wonder dat God ons een kindje gaf om voor te zorgen en op Hem te wijzen!” Toen hun oudste dochtertje drie jaar was, werd een tweede kindje geboren.

Ook aan die tweede zwangerschap ging een weg van gebed vooraf. Anja moest medicijnen gebruiken. Acht maanden na de geboorte van hun tweede dochtertje, ontdekte ze dat ze opnieuw zwanger was, zonder dat ze daarvoor medicijnen had gebruikt. „We waren verrast en blij. Zeker toen we op de echo zagen dat er twee kindjes in mijn buik zaten. Al kwamen er meteen ook heel praktische vragen bij me op hoe we dat moesten gaan doen, we vonden het zo bijzonder! We moesten hard lachen van blijdschap.”

Bij de eerste twee zwangerschappen was Anja de eerste twintig weken behoorlijk ziek. Bij de zwangerschap van de tweeling was dat nog in ergere mate. „We kregen veel hulp van familie, vrienden en gemeenteleden. Het was een pittige zwangerschap. Toch kreeg ik elke keer weer moed als ik op de echo zag hoe de tweeling groeide. En elke avond legden we onze zorgen in het gebed voor de Heere neer.”

En toen ging het mis.

„Ja. Toen ik 31 weken zwanger was, kreeg ik op een middag veel harde buiken. Eerst maakte ik me nog geen zorgen. Harde buiken zijn vrij normaal als je al 31 weken zwanger bent. Ik vond het wel opmerkelijk dat ik er buikpijn bij kreeg. Om een uur of tien ’s avonds voelde ik nog een schopje. Dat stelde me gerust. De buikpijn werd echter heviger en om 1 uur ’s nachts gingen we naar het ziekenhuis. Daar ontdekten we dat de hartjes van de meisjes niet meer klopten. De placenta had losgelaten.”

Wat deed dat met jullie?

„Het duurde best lang voordat de gynaecoloog met zekerheid durfde zeggen dat de tweeling niet meer in leven was. Ik heb tijdens dat wachten Ernsts hand bijna fijngeknepen. Toen de gynaecoloog ons inlichtte, werd Ernst heel emotioneel. Ik was bijna niet in staat om iets uit te brengen. „Echt allebei?” vroeg ik. „Ja, allebei.” Het enige wat ik dacht was: „O, Heere, laat dit niet waar zijn, niet allebei en niet nu, nu we al zover zijn in de zwangerschap.” Ik zag er vreselijk tegen op om te gaan bevallen van twee kindjes die al gestorven waren.”

Hoe zijn Jonna en Jinthe geboren?

„Omdat ik een erg hoge bloeddruk had, kreeg ik magnesium toegediend. Ik reageerde daar heftig op, raakte versuft. Ook had ik erg veel pijn doordat ik bij elke wee de prikkeling van het bloedstolsel voelde waardoor de placenta’s hadden losgelaten. Toen ze geboren werden, waren ze zo mooi. Ze waren natuurlijk nog maar pas gestorven. Nog helemaal warm kwamen ze op mijn buik terecht. Ik voelde net als bij de geboorte van onze andere dochtertjes zo veel liefde. Ze hoorden ook echt bij ons gezinnetje, ze leken veel op de oudste twee.”

In uw boek ”Gedragen voor Hem” beschrijft u hoe de Heere u troostte. Kon u elkaar goed aanvoelen in geestelijk opzicht?

„Ja, we werden beiden zo getroost vanuit het Woord van God. Natuurlijk werd je niet op precies dezelfde momenten met dezelfde teksten bemoedigd. Maar we konden het aan elkaar uitleggen en begrepen dan ook van elkaar waarom juist dat tot troost was. We merkten dat we dezelfde geestelijke basis hadden.”

„Ze zijn gedragen om bij Mij te zijn”, schrijft u aan het eind van uw gedicht. Had u voor het sterven van Jonna en Jinthe al vaak nagedacht over hun geestelijke bestemming?

„Voordat we onze kinderen verloren, was ik er vanuit het Woord van de Heere al van overtuigd dat jonggestorven kinderen van gelovige ouders bij het verbond mogen horen. Maar toen het onze eigen kinderen aanging, merkten we ook dat dat geen automatisme voor ons was. De Heere moest het voor ons vanuit Zijn Woord bevestigen. En dan komt ook de vraag: Als dat voor de kinderen van de gelovigen is, dien ik de Heere dan wel zoals het zou moeten? Het liet me zien dat er van mijn kant alleen maar gebreken zijn, maar ook dat de grond voor de zaligheid daarom niet in mij kan liggen. De zaligheid is alleen te vinden in de Heere Jezus en in Zijn volbrachte werk.”

Hoe heeft u afscheid genomen van uw tweeling?

„Ik heb de meisjes zelf aangekleed. Het was heel confronterend om te voelen hoe koud en stijf ze waren. Ik had ze graag weer warm willen maken. Maar toen ze hun witte jurkjes aan hadden, zagen ze er zo prachtig uit! Als Koningskinderen die hun Koning tegemoet gingen. Op die manier mochten we dat ook ervaren. Ze gingen van de moederschoot naar het Vaderhuis. Natuurlijk was er het verdriet, het definitieve van het afscheid. Maar we wisten ons door de Heere gedragen. Hij sprak door alles heen.”

Gedragen voor Hem

Anja den Otter-van den Berg uit Sliedrecht presenteert volgende week donderdag haar boek ”Gedragen voor Hem”. Ze schreef dit boek na het verlies van haar twee dochtertjes na 31 weken zwangerschap. Het schrijfproces was voor Den Otter een manier om haar verdriet te verwerken. Tegelijk beschouwde zij het als een kans om te getuigen van de troost die de Heere haar en haar man gaf in dit verlies.

>>debanier.nl