Wie bij de zwaar bewaakte grens tussen Noord- en Zuid-Korea staat (de DMZ-zone, een gedemilitariseerde strook om de officieel in oorlog zijnde landen op afstand van elkaar te houden), ziet niets van de ondergrondse gangenstelsels eronder. De schatting is dat Noord-Korea zo’n zeventien tunnels onder de DMZ-zone heeft gegraven, bedoeld om Zuid-Korea bij verrassing op eigen grond­gebied aan te vallen (wat Zuid-Korea ondergronds heeft uitgespookt, vertellen de bronnen aan deze zijde van de grens niet).

Enkele van die Noord-Koreaanse tunnels zijn vandaag de dag een toeristische attractie, andere zijn nooit blootgelegd.

In zijn boek “Facts about the Korean DMZ” schrijft Wayne Kirkbride dat Amerikaanse troepen in 1974 de eerste tunnel ontdekten. Die bleek op 65 kilometer van de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul omhoog te komen. Een jaar later werd er nog één ontdekt – ruim 100 kilometer van Seoul. De derde kwam in 1978 boven water: een gangenstelsel, zo schrijft Kirkbride, waardoorheen met gemak 30.000 zwaar bewapende Noord-Koreaanse soldaten konden oprukken tot 44 kilometer voor Seoul.

Wie de ondergrondse nucleaire installaties van Noord-Korea daarbij voegt, kan gerust concluderen dat het regime daar een specialist is op het gebied van de aanleg van tunnels en van ondergrondse opslagplaatsen. Het kan dan ook niet anders of de Noord-Koreanen zijn betrokken bij de aanleg van zulke ondergrondse bouwsels elders in de wereld, zoals in het grensgebied tussen Libanon en Israël en tussen Gaza en Israël.

Andrea Berger, onderzoeker bij het Royal United Services Institute for Defence and Security Studies (RUSI) in Londen, stelt in een vorige week gepubliceerde bijdrage op de website van 38north.org (“North Korea, Hamaz and Hezbollah: Arm in Arm?”) dat de machthebbers in Pyongyang Hezbollah hebben geholpen met een uitgebreid netwerk van militaire installaties, tunnels, bunkers en opslagplaatsen in het zuiden van Libanon.

Twee maanden geleden meldde de Amerikaanse Noord-Koreakenner Benjamin Young al op de site van nknews.org dat er sinds 2000 Noord-Koreaanse specialisten naar Libanon reizen om Hezbollahstrijders te leren hoe ze tunnels en ondergrondse depots moeten aanleggen. Israël ondekte de eerste “Noord-Korea-made”-tunnels tijdens de oorlog met Hezbollah in 2006.

Noord-Korea beperkt zich niet tot het helpen graven van tunnels. Zo noemt Berger het trainen van Hezbollah-, PLO- en Hamasstrijders als Noord-Koreaanse bijdragen, evenals het leveren van wapens.

Honderden Palestijnse strijders kregen in Noord-Korea hun opleiding en een van hen was Abu Da’ud, die een belangrijke rol speelde bij de aanslag op het Israëlisch olympische team tijdens de Spelen in München in 1972. PLO-leider Yasser Arafat was regelmatig te gast in Pyongyang, vermeldt Young. Arafat bezocht Kim Il Sung zeker zes keer en in 1993 beloonde hij Kim met de “Ster van Palestina”.

Is de ‘bevrijding van Palestina’ dan een thema in Noord-Korea? Nee, stelt Young. Pyongyang ziet Israël vooral als een pion van aartsvijand Amerika en moet de Joodse staat om die reden worden gedwarsboomd. Volgens de Noord-Koreanen wordt het Amerikaanse buitenlandse beleid op zijn beurt weer volledig gedicteerd door „de joodse lobby in de VS.”

Expliciet antisemitisme is volgens Young afwezig in de Noord-Koreaanse propaganda – daarvoor zijn de contacten met Joden op het Koreaanse schiereiland altijd te summier geweest.

Wat Young wel opvalt is dat Noord-Korea’s aartsvijanden –Amerikanen en Japanners– steevast worden afgebeeld als gedrochten die opmerkelijk veel lijken op de grimmige karikaturen die de nazi’s van Joden maakten, inclusief de heksachtige haviksneus.

Naast de aversie voor Amerika (en diens vrienden) zijn de Noord-Koreaanse wapenleveranties en de steun aan Hezbollah en Hamas vooral ingegeven door de acute behoefte aan inkomsten, stelt Young – er moet immers wel betaald worden voor al die gunsten.

Andrea Berger noemt nóg een motief: met de steun aan Hezbollah, Hamas en Fatah komt Pyongyang bevriende landen als Syrië en Iran tegemoet. Die twee fungeerden ook steevast als doorvoerhaven, zo bleek in de jaren 2008 en 2009, toen opvallend veel leveranties werden onderschept, onder meer door Israël zelf.