In het zonovergoten centrum van Nunspeet is het gezellig druk. Toeristen in T-shirtjes en met zonne­brillen slenteren langs kramen of eten ijs op een terras.

In het kerkgebouw van de gereformeerde gemeente aan de Brinkersweg, niet ver daarvandaan, is het koel en stil. De zolen van Emens’ schoenen piepen op de natuurstenen kerkvloer als hij voorgaat –dwars door de kerk, langs de kansel– naar de consistorie.

Opvallend om te zien is de vergaderkamer van de kerkenraad niet. Een boekenkast staat er. Een karaf met twee glazen. En een avondmaalsbeker. „Voor de sier”, zegt Emens. Het avondmaalsstel dat daadwerkelijk in gebruik is, staat ergens anders. Aan de wand hangen acht portretten van de voorgangers die de gemeente dienden.

Toch heeft de ruimte iets bijzonders. Dat zit ’m in de techniek, in de discrete microfoontjes op de tafel. „Ik denk”, zegt de koster wat zoekend, „dat ze deze naar zich toe trekken als ze iets willen zeggen.”

Tja, hij zit er zelf niet bij, verontschuldigt hij zich. En bovendien is hij pas sinds januari als koster aan deze gemeente verbonden. Wanneer de broeders elkaar in de consistorie treffen, zet hij twee serveerwagens neer met „koffie, thee, hapjes en koek”, en dan verdwijnt hij weer.

De kerkenraad blijkt van alle gemakken voorzien. Maar dat mag ook wel, neemt Emens het voor zijn werkgever op. „De vergaderingen lopen vaak aardig uit. Dan zit je hier de hele avond.” Wijzend naar de zwartleren stoelen rond de tafel: „Die moeten gewoon goed zijn.”

Die microfoontjes, die heeft niet iedere consistorie. Vooral de oudere, misschien ietwat dove broeders hebben er gemak van, omdat al het gesprokene wordt versterkt.

Hoewel de kerkenraad een „aardige mengelmoes” is van jong en oud, zijn de vijftigplussers in de meerderheid, meent de koster. Hij zet twee schakelaars om en tikt even op een microfoon. „Test, test. Hoor je het?”

De geluidsinstallatie is niet het enige moderne snufje in de kerk, die in 2000 en 2001 ingrijpend werd verbouwd. Een energie­zuinig klimaatbeheersings­systeem onttrekt warmte of koelte aan het grondwater en regelt daarmee de temperatuur.

Emens, tot begin dit jaar werkzaam in de binnenvaart, voelt zich in de kerk als een vis in het water. Hij vindt het er niet saai, zegt hij, of te stil.

„Sinds 2005 heb ik lust om iets in het huis van de Heere te mogen doen. Dan is het niet erg als de Heere de andere dingen die je graag deed –zoals het werk op het water– van je afneemt. Mijn werk hier in de kerk doe ik met liefde.”

zomerserie De consistoriekamer

Achtdelige serie over consistoriekamers met een verhaal. Volgende week dinsdag deel 6: de consistoriekamer van de Ngk in Zwolle.