Kuijs leidt de internationale missie van marechaussee, politie, defensie- en forensisch specialisten die tot doel heeft de slachtoffers van de ramp met vlucht MH17 van Malaysia Airlines terug te geven aan de nabestaanden. Hij is blij met Soledar. De rampplek is vandaaruit iets makkelijker te bereiken en logistiek beter in te richten dan het eerdere hoofdkwartier in de betrekkelijk onrustige, zuidelijker gelegen ‘rebellenhoofdstad’ Donetsk. De OVSE, die de missie begeleidt, is wel in Donetsk gebleven.

De inzet en steun van de inwoners van Soledar raken Kuijs . „Hartverwarmend en onmisbaar.” Hij staat zondag op het punt een bezoek te brengen aan de burgemeester van het dorp, om zijn waardering daarvoor uit te spreken. Ver hoeft hij daarvoor niet te lopen. De burgervader heeft zijn onderkomen pal naast het hoofdkwartier van de kolonel, een nogal uitgewoond en oud maar sfeervol pand dat voorheen dienst deed als ‘cultuurgebouw’.

Een balletzaal doet dienst als commandocentrum van de operatie. Op de spiegels van de wand met de bar staan met stift allerlei onderzoeksgegevens genoteerd. Het kantoortje van Kuijs zelf is nauwelijks groter dan een bezemkast. In weer een andere zaal staan de britsen van het ondersteunend personeel, dat niet meegaat op de dagelijkse zoektochten die zich sinds vrijdag in het rampgebied zo’n 100 kilometer verderop voltrekken.

In een gebouw verderop slapen de mensen uit veld, momenteel een ploeg van circa 100. Ook daar weinig tot geen luxe. Kuijs: „Het is behelpen, maar we hebben het er graag voor over.” De veldonderzoekers zijn 2 dagen in touw en mogen daarna in comfortabeler omstandigheden in Charkov 2 dagen bijkomen.

Kuijs: „Ik ben een trotse commandant die het een eer vindt om dit te doen. Om deze missie tot een goed einde te brengen.” De kolonel, die jarenlang teamleider was van het Rampen Identificatie Team en in die hoedanigheid onder meer belast met de identificatiemissie na de tsunami in Thailand (2004), voelt overal kameraadschap. „Het maakt niet wie je bent of wat je doet.”

‘MH17 Recovery’ is een heel speciale opdracht, zeker ook omdat hij moet worden volbracht in oorlogsgebied. „Het is fysiek en mentaal heel zwaar. Maar werkelijk alle betrokkenen hebben hetzelfde doel voor ogen. We doen alles wat we kunnen. Dat zijn we verplicht aan de nabestaanden, zodat zij kunnen beginnen aan het rouwproces. Iedereen hier wil deze mensen helpen, iedereen voelt dezelfde kameraadschap, zowel de Nederlanders als de Australiërs.” Op korte termijn zal een ploeg uit Maleisië het geheel compleet maken.