Door de eeuwen heen is de opstanding van Jezus door christenen verdedigd als een historische gebeurtenis. Sinds de verlichting wordt echter de historische feitelijkheid van de opstanding in twijfel getrokken en heeft de theologische betekenis van de opstanding alle nadruk gekregen. Men heeft in toenemende mate het historische aspect van de opstanding genegeerd, zo concludeert dr. Bang.

Hij onderzocht de vraag of de opstanding van Jezus Christus werkelijk een historische gebeurtenis is. Om een antwoord op deze vraag te krijgen, bestudeerde hij het denken van de Duitse theoloog Wolfhart Pannenberg (1928) en dat van de Britse nieuw­testamenticus N. T. (Tom) Wright (1948). Bang rangschikt hen onder conservatieve theologen die de historische werkelijkheid van Jezus’ opstanding, ieder op hun eigen manier, onderstrepen. „Zij kritiseren beiden de scheiding in de moderne theologie tussen de historische Jezus en zogeheten kerygmatische Jezus, de Jezus Die vooral een boodschap (”kerugma”) verkondigt, echter zonder feitelijke basis in de geschiedenis.”

Kritisch tegenover pogingen om de historiciteit van Jezus’ opstanding te ontkennen of het belang ervan voor het geloof te relativeren, stelt Pannenberg een herdefinitie van het begrip ”werkelijkheid” voor dat geloof en historiciteit samenbrengt. Volgens Pannenberg kan de eenheid van de werkelijkheid alleen maar gezien worden als een geheel aan het eind van de geschiedenis, waarnaar de huidige tijd verwijst.

Wright vergelijkt de joodse hoop op de opstanding met heidense geloofssystemen waarin geen behoefte aan of mogelijkheid voor opstanding was. De hoop op de opstanding is gebaseerd op de trouw van God, de Schepper. Wright ziet Jezus’ opstanding als het hoogte­punt van Israëls geschiedenis. Volgens hem heeft de hoop op de opstanding te maken met de hoop op de definitieve terugkeer van Israël uit de ballingschap, met de komst van het Koninkrijk en met het einde van de wereld.

Wright stelt dat het begrip ”parousia” (letterlijk: komst of wederkomst) werd misverstaan als een „dag des oordeels”, en 
legt de nadruk liever op de oorspronkelijke betekenis van het woord: de komst van God als Koning van de kosmos. „Voor de vroege christenen was Jezus’ opstanding het teken van de parousia, van Gods komst. Dus, het Koninkrijk is al aanwezig.”

Dat is ook de visie van dr. Bang. „De opstanding van Jezus is de grond van het christelijk geloof. Dat strijdt met de opvatting van veel moderne theologen die alleen de theologische boodschap van de opstanding erkennen, zonder verankering in de geschiedenis. Maar daarmee haal je de basis van het christelijk geloof weg.”

Dr. Bang interpreteert in de lijn van Pannenberg en Wright de wederkomst van Christus als de voltooiing van het Koninkrijk van God, dat sinds de opstanding van Jezus al werkelijkheid ís. „Het Koninkrijk van God is dat God een plan heeft met deze wereld. Dat is de kern van de opstanding: God bevestigt deze wereld als Zijn goede schepping waarvan Hij nooit afstand doet.”

Dr. Bang is predikant van de presbyteriaanse kerk Hap Dong in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul. De promovendus wil na zijn promotie aan de slag als docent in de Koreaanse kerken in de Verenigde Staten, waar hij een tijd lang predikant was. Hij vindt dat de theologie een duidelijk antwoord moet geven op het afkalven van het geloof in de historische heilsfeiten. „Daarin vinden de moderne en de post­moderne benadering elkaar. In beide gevallen wordt de geloofservaring losgemaakt van de historische werkelijkheid van het christelijk geloof. We geloven niet alleen de heilsfeiten, zoals de opstanding, maar erkennen ook de feitelijkheid ervan en de veranderende kracht ervan in het dagelijks leven. Het is een zalige overtuiging dat Gods Koninkrijk nu al aanwezig is en dat we mogen uitzien naar de voltooiing.”