Zelf was hij een studievriendje van Staal en hij vermoedt dat de anderen uit Staals ‘netwerk’ kwamen, maar ook de juiste kennis hadden. Lugte denkt verder dat hij ondanks de vriendschap voldoende kritisch kon zijn. Dat blijkt volgens hem ook wel uit het feit dat de raad de autovergoeding van Staal eens heeft beperkt en ook uit het gegeven dat Staal op een bepaald moment geen salarisverhoging meer kreeg. Toch „mocht hij er niet op achteruit gaan.” Staal verdiende in 2010 inclusief pensioenbijdrage een half miljoen per jaar. Het loon was met sprongen van soms een ton omhoog gegaan. Hij had ook nog bijverdiensten.

Lugte vond het salaris toen allemaal geen probleem, maar snapt de latere publieke verontwaardiging wel, zegt hij nu. Vestia ging gruwelijk de mist in door grote risico’s te nemen met zogenoemde derivaten, een financieel product. Hoewel Lugte destijds de indruk had dat de raad volledig op de hoogte werd gehouden, was dat niet zo. Brieven van banken die alarm sloegen over de financiële avonturen van Vestia, kreeg de raad niet onder ogen. Volgens Lugte heeft de raad ‘emotioneel gefaald’, maar rationeel niet, omdat ze een en ander niet kon voorzien. „Je moet wel signalen hebben.”

Lugte had een raadsman meegenomen naar de commissie. De vroegere commissaris vertelde dat hij zijn archieven weliswaar in een versnipperaar had gegooid, maar dat had niets met de zorgen door Vestia te maken. Hij ruimde gewoon zijn huis op toen de kinderen de deur uit waren. Na overleg met de raadsman had hij dingen die hij dubbel had in de versnipperaar gegooid.

Staal verschijnt donderdagmiddag voor de enquêtecommissie.