Met taaie onderhandelingen leidde de Waalse sociaaldemocraat Di Rupo Vlamingen en Franstaligen naar een regeerakkoord. Zelfs in hoofdpijndossiers, zoals de staatshervormingen en de begroting, wist hij de neuzen dezelfde richting op te krijgen. Daarbij schuwde hij theaterstukjes niet. Zo dwong Di Rupo, een zoon van Italiaanse migranten, een compromis af nadat hij de koning van diens vakantie had teruggeroepen naar Brussel. Belgische media noemden hem bewonderend de mirakelman.

Toch kreeg Di Rupo ook kritiek. Hij geldt als de man van de snelle oplossingen, niet van structurele hervormingen. Hij zou alles te veel door een roze bril bekijken. Zelf spreekt hij diplomatiek over het Belgische recept: een mengelmoes van bezuinigingen op de kaasschaafmanier en bescheiden prikkels om de groei te bevorderen, zoals het terugdringen van de lasten voor werkgevers.

Als negatief geldt ook zijn matige beheersing van het Nederlands. Hij beloofde daar werk van te maken, maar 2,5 jaar later is zijn uitspraak slechts mondjesmaat verbeterd. Desondanks is hij bij de Vlamingen wel populairder dan bij zijn aantreden eind 2011.

Di Rupo, geboren in 1951, begin in de gemeenteraad van Bergen aan zijn gestage politieke opmars. In 1994 werd hij minister en vicepremier onder de onlangs overleden christendemocraat Jean-Luc Dehaene. Vanaf 1999 leidde hij 12 jaar de Franstalige socialistische partij.

Aan de vlekkeloze carrière van Di Rupo leek in november 1996 een roemloos einde te komen. Hij werd ervan beschuldigd een minderjarige jongen te hebben misbruikt. De ontucht bleek gebakken lucht, maar Di Rupo had ongewild zijn coming-out als homo.

In de Belgische politiek is de geaardheid van Di Rupo nauwelijks een thema. Wel wordt benadrukt dat de politicus, als hij zich in een zwembroekje of bij het omkleden laat filmen, er opvallend goed uitziet voor zijn leeftijd. Ook wordt stilgestaan bij zijn volle haardos en zijn handelsmerk: het vlinderstrikje. Dankzij de Belgische premier vierde dat een comeback in de modewereld.