Dr. Plaisier vindt dat de bezwaarden niet alleen moeten denken in termen van: „We hadden het bijna gehaald” en „We hebben verloren.” „Er is veel gebeden, men heeft het in de handen van God gelegd. Als je dan echt gebeden hebt: Heere, wilt U de weg wijzen en ervoor zorgen dat er een goede beslissing genomen wordt, en die beslissing dan deze kant uitvalt, dan denk ik dat je eerst in het geloof moet zeggen: Dit is dus de weg des Heeren. Volgens het gereformeerd kerkrecht heeft God dan via de ambtelijke vergadering iets willen zeggen.”

De SoW-scriba stelt dat „als je gereformeerd bent en daarvoor staat -ook voor het gereformeerde kerkrecht en de gereformeerde bevinding, die zich niet alleen in het persoonlijk, maar ook in het kerkelijk leven voltrekt- dan weet je dat we vanaf het begin van de Reformatie hebben gesteld dat we ons niet alleen moeten richten op het individuele hart.” Het gaat volgens hem om de kerk en de weg die de Geest met de kerk gaat. „Wij geloven dat de Geest wil werken via de besprekingen in de verschillende ambtelijke vergaderingen. Daar bidden we ook om. Tijdens de grondleggende vergadering van de Hervormde Kerk in de 16e eeuw in Emden is al uitgesproken dat wij, als we gebeden hebben en de beslissing valt, die dan accepteren en zullen beschouwen als liggend in de weg die God met zijn kerk gaat.”

In de kring van de bezwaarden moet veel meer kerkelijk gedacht worden, meent hij. „Niet vanuit de houding: Ik heb er zelf geen goed gevoel bij. Je kunt niet eerst zeggen: We bidden dat de Geest ons zal leiden, en vervolgens het besluit óf in twijfel trekken óf zeggen: Dit moet wel een oordeel over de kerk zijn; nu gaat God de kerk straffen vanwege alles wat verkeerd gegaan is. Dat is een heel wonderlijke redenering. Het is niet geestelijk en niet kerkelijk. We moeten de diepe wortels van het gereformeerde kerkrecht maar weer eens opgraven om ook daarin gemeenschappelijk te zijn.”

In de Waarheidsvriend van vorige week haalt oud-synodelid ds. P. van der Kraan met betrekking tot 12 december de raad van Gamaliël aan -„als dit werk uit mensen is, zal het gebroken worden, maar als het uit God is, kan het niet breken.” Hiernaar werd tijdens de historische synodezitting enkele keren verwezen. „De tijd zal het leren”, schrijft de hervormde predikant uit Bleskensgraaf. „Maar de gedachte laat zich niet verdringen dat dit werk uit mensen is. En als God ons nu overgeeft aan de dwaze keuzes van ons zondig hart… wat voor toekomst wacht ons, de kerk dan?”