Nederland kreeg in het jaar 2000 van de Belgische overheid gegevens over Nederlandse rekeninghouders bij de Kredietbank Luxembourg. Het ging om banktegoeden die niet waren opgegeven aan de Belastingdienst in Nederland.

Dit leidde ertoe dat vele rekeninghouders alsnog informatie hebben verstrekt aan de Belastingdienst. Een kleine groep (vermoede) rekeninghouders bleef weigeren informatie te geven.

Het gerechtshof besliste verder dat alle informatie die de Staat onder dreiging van de dwangsom krijgt, niet mag gebruiken voor een strafprocedure. Dat zou namelijk strijd opleveren met het Europees Verdrag voor de rechten van de mens.