„Noach was een rechtvaardig, oprecht man, in zijn geslachten. Noach wandelde met God.”

De zichtbare verdorvenheid van de jeugd was in Noachs tijd een van de oorzaken van de afval van het geslacht dat toen leefde. „De zonen Gods zagen de dochteren der mensen aan dat zij schoon waren, en zij namen zich vrouwen uit allen, die zij verkoren hadden” (Genesis 6:2, 3).

Wanneer de verdorvenheid de overhand krijgt, bederft de een de ander, totdat het zuurdeeg bijna het hele deeg verzuurt. „Toen zag God de aarde, en ziet, zij was verdorven; want al het vlees had zijn weg verdorven op de aarde” (Genesis 6:12). In een tijd van verval zijn zonde en goddeloosheid als een sneeuwbal die door de sneeuw rolt. Hij wordt steeds dikker, omdat het ene stuk sneeuw aan het andere vastplakt.

Zij zijn als het water. Hoe verder van de bron, hoe breder het wordt door de beken die zich bij de stroom voegen. Er zijn in alle tijden beginselloze mensen op aarde, die geen zweem van godsdienst hebben. Ten opzichte van de godsdienst zijn zij als een blad wit papier. Zij staan open voor slechte invloeden, en zij zijn een gemakkelijke prooi voor kwade raad en verderfelijke voorbeelden. Hierdoor zijn duizenden verwoest. Zij leefden in een kwade tijd, en vielen in verkeerde handen, Zij mochten een andere weg gekozen hebben als de stroom van goddeloosheid niet zo hoog was gelopen in hun dagen.

Thomas Boston, 
predikant te Ettrick

(”The whole works”, 1848)