„Je ziet agressie op scholen waar je het verwacht, om het even plat te zeggen, grote scholen in moeilijke wijken in grote steden. Maar het komt ook veel voor op zogenaamde ,keurige scholen”; steeds meer, lijkt het wel’’, zegt Prins. „Dan komt bijvoorbeeld mama de advocaat verhaal halen over de ruzie die haar zoon of dochter op het schoolplein heeft gehad. Wat denkt deze docent wel, en als het nog een keer gebeurt klaagt ze hem of haar aan. Ontzettend intimiderend natuurlijk, zeker voor jonge docenten die net afgestudeerd zijn.”

Prins is tijdens de workshops veel voorbeelden van verschillende vormen van agressie tegengekomen. „Heel extreme gevallen komen gelukkig maar sporadisch voor, zoals een docente die in haar eigen klas door een leerling is verkracht. Maar boze ouders op het schoolplein of onhandelbare leerlingen die hun docent consequent het leven zuur maken, hoor ik geregeld tijdens de workshops.”

Hij raadt scholen aan afspraken te maken waar de grens getrokken wordt, vóór er sprake is van incidenten. „Als schoolleiding kan je bijvoorbeeld afspreken dat er bij geweld altijd aangifte gedaan wordt bij de politie, ongeacht hoe ‘zwaar’ het geweld is.” Ook pleit hij ervoor zo veel mogelijk met de ouders proberen te praten. „Kinderen zoeken nu eenmaal de grens op, ze kijken hoe ver ze kunnen gaan. Dat hoort er een beetje bij. Maar als ouders consequent het gezag van de school ondermijnen, door bijvoorbeeld te zeggen dat ze hun strafwerk niet hoeven te maken, geef je de kinderen een vrijbrief om ook respectloos tegen de docent te doen. Als docent en ouder moet je samen het kind de juiste kant op sturen.”