Woensdag 30 oktober. De klok wijst 20.45 uur. Michel Bakker (23) uit Voorthuizen heeft trek. De pabo 2-student van de Christelijke Hogeschool (CHE) in Ede zet een pannetje met een laagje olie op het fornuis. Even iets frituren. Op de ambachtelijke manier.

Bakker huurt aan de Bosweg een bovenwoning in een monumentale, rietgedekte woonboerderij uit 1882. De student moet nog even de post ophalen bij zijn huurbaas, in het aangrenzende huis. Bakker raakt aan de praat en vergeet pardoes z’n pannetje.

Rond kwart voor tien komt de onderbuurvrouw in paniek aangerend. „Brand!” Dikke rookwolken vullen de boerderij. Bakker snelt naar de plaats des onheils. „Ik had nog niet in de gaten dat de brand bij mij was uitgebroken.” Eén blik naar binnen helpt hem uit de droom. „Onder aan de trap zag ik de vlammen in mijn kamer tegen het plafond schieten, direct tegen de rieten kap. Ik zag dat het te laat was.”

Even later slaan de vlammen al uit het dak. „Ik kon wel door de grond gaan. Ik was in shock, want ik besefte: dit kan niet meer worden teruggedraaid.” Schuldgevoelens bestormen de student om z’n nalatigheid: „Had ik maar… Kon ik maar… Ik had geen gevoel meer.”

De CHE-student raakt in één nacht alles kwijt. „Ik realiseerde me langzaam wat er allemaal weg was. Mijn fotoboeken, mijn gitaar, persoonlijke documenten op mijn laptop. Alles lag binnen. Ook de back-up. Bovendien had ik niet al te veel op de cloud staan.”

Verdoofd volgt Bakker de bluswerkzaamheden. De brandweer slaagt erin het aangrenzende huis te behouden. De huurbaas ziet zijn ouderlijk huis echter in vlammen opgaan. „Hij is niet sentimenteel, maar heeft wel nachten wakker gelegen.”

Bakker –„slachtoffer én dader”– fronst zijn voorhoofd. „Het was zo onrealistisch. Net als na het plotselinge overlijden van iemand die heel dicht bij je staat. Onbegrijpelijk, onwerkelijk. Ik heb de hele nacht niet geslapen. De dagen daarna heb ik foto’s en filmpjes opgezocht. Is dit écht gebeurd? Dit kán niet waar zijn. Het ging m’n verstand te boven.”

Bakker staat op straat. ’s Nachts logeert hij bij een vriend, het weekend bij zijn ouders, de week daarna bij zijn huurbaas. De verwoestende brand heeft een grote impact op de CHE’er. Zijn grote passie, gitaarspelen, is in rook opgegaan. „Muziek is alles voor me. Het is een uitlaatklep voor me. Als ik vrolijk ben of verdrietig, pak ik m’n gitaar.”

Zijn kostbare Gibsongitaar –2250 euro– blijft hem bezighouden. „Niet om het geld”, benadrukt hij. „Maar om de emotionele waarde. Iets in me zei: dat ding moet er nog zijn.” Een zoektocht van een vriend in de ashopen levert echter niets op. „Iedereen zei: Onmogelijk dat die gitaar er nog is.”

Onweer, storm en regen trekken over het land. Een week later gaat Bakker –gewapend met een hark– zelf op onderzoek uit. De pabostudent wroet met hark én handen in de verkoolde resten. Precies onder de nok stuit hij onverwacht op… zijn gitaar. De koffer zwart, het instrument ongeschonden. „De onderkant in het water.”

Een diepe blijschap doorstroomt de CHE-student. „Ik heb gezegd: „Dank u wel, Heer.” Hij formuleert bedachtzaam. „Ik ervaar het als een klein wondertje, een antwoord op gebeden. Het was namelijk onmogelijk. Maar het is alsof God zegt: „Hier heb jij je gitaar terug. Benut de talenten die Ik je gegeven heb.” Bakker ziet het zelf als een teken van boven. „Je staat er niet alleen voor. Voor mij is dit een duidelijke bevestiging dat God bestaat. Heel bijzonder.”

Een inzamelingsactie van CHE-studenten levert 1500 euro op. Ook vanuit zijn kerkelijke gemeente in Voorthuizen krijgt hij een fors bedrag. „Dankbaarheid overheerst.”

De brand heeft Bakker veranderd. „Ik heb me afgevraagd: Wat heb ik écht nodig in het leven? Bijna alles is vervangbaar, vrijwel alles vergaat. Mijn conclusie is: in het leven gaat het alleen om relaties. Om de relatie met God en de relatie met familie en vrienden. Al het andere is luxe. Echt.”

serie
De wending

Dit is het vijfde deel in een serie over mensen die in het achterliggende jaar een grote verandering meemaakten.