Het is even improviseren voor de foto: vader met een baby, moeder met een baby, dochter Grethe (4) met een baby. De drieling Dirk, Bart en Elizabeth –„met een z, is niet zo Bijbels hè?”– laat het zich gewillig aanleunen. De kids zijn muisstil. „Ze hebben net gedronken”, lacht moeder Aliejanne. „Ze zijn tevreden. Het gaat heel goed. Overdag, maar ook ’s nachts. Ze zijn lief, heel lief.”

Het echtpaar Visscher wist al geruime tijd dat er een drieling op komst was voordat ze het grote nieuws vertelden op een verjaardag. „Er zat dertig, veertig man in huis. Er ging een gejuich op. Het leek of de kamer ontplofte. Iedereen reageerde enthousiast. Behalve opa. Hij zat maar te schudden met z’n hoofd. Zal het wel goed gaan, een drieling? Hij was bezorgd.”

Zelf waren Gerard (31) en Aliejanne (26) „direct dolblij” toen ze bij de eerste echo in het ziekenhuis hoorden dat er drie foetussen te zien waren. „Drielingen zitten niet in de familie, tweelingen ook niet. Het was een grote verrassing. Maar we waren ook wel een beetje bezorgd, net als opa. Na Grethe hebben we een miskraam gehad.”

Eén ding zal het Urker echtpaar niet snel vergeten. „In het zieken­huis vroegen ze direct of we een kind wilden laten weghalen. Dat moeten ze vragen. Het drong op dat moment niet goed tot ons door. Later dachten we: Ze bieden een abortus aan, wat erg.”

Aliejanne moest om de twee weken bij de gynaecoloog komen voor controle. „Ik voelde me al die tijd goed. Met 25 weken constateerden ze in het ziekenhuis dat mijn baarmoederhals te kort was. Daardoor dreigde een vroeggeboorte die verkeerd zou kunnen aflopen. Ik moest in het ziekenhuis blijven.”

Na een maand mocht Aliejanne naar huis. „Er werd een keizersnee gepland. Op 26 augustus –met 
34 weken en 3 dagen– zijn de kinderen gehaald.” Gerard: „Eerst Dirk, toen Bart, toen Elizabeth. Een minuut na elkaar. Er stond een heel leger klaar. Drie artsen, drie verpleegkundigen. De kinderen werden allemaal direct onderzocht. Alleen Bart moest naar de intensive care, omdat hij een infectie op z’n longetjes had. Hij is een poosje erg ziek geweest.”

Het geslacht van de kinderen was een verrassing voor de ouders. Aliejanne: „We hebben er bij de echo niet naar gevraagd. Daardoor moesten we wel zes namen paraat hebben. De kinderen zijn vernoemd naar onze vaders en mijn moeder.”

Moeite om de baby’s uit elkaar te houden, hebben Gerard en Aliejanne niet. „Ze lijken niet echt op elkaar. Voor ons niet, althans. Andere mensen halen hen weleens door elkaar. Zelfs bij het huilen horen wij verschil. Vooral Grethe; die is het scherpst. Zij hoort zelfs beneden wie er boven aan het huilen is.”

Het gaat „heel goed” met de drieling, zegt het Urker echtpaar. „We zijn dankbaar. Drie kinderen tegelijk: een groot wonder. Dat ze allemaal in de moederbuik passen. Maar ook dat ze allemaal gezond zijn.”

Druk is het wel, erkent het stel. Gerard: „Ik ben visserman, vertrek ’s ochtends om vijf, zes uur en kom ’s avonds pas om zes, zeven uur weer thuis. Dat zijn lange dagen, maar het is een feest om dan de drieling weer te zien.”

Aliejanne heeft ervaring als kraamverzorgster. „Dat komt goed van pas. En Grethe helpt. Als ik overdag alleen thuis ben en de kinderen moeten drinken, gaan er twee in een wipstoeltje met een flesje en een handdoek eronder. De derde neem ik op schoot.”

Lovend is het echtpaar over de familie. „We hoeven maar een gil te geven en er komt iemand helpen. Dat is echt Urks.” De drie baby’s passen nog in een tweelingwagen, maar niet lang meer. „De drielingwagen staat klaar op zolder.” Duur, drie kinderen? 
Gerard lachend: „Ik heb een steenrijke familie.” Druk? Aliejanne: „Je hebt negen maanden de tijd om er aan te wennen.” Gerard: „We zouden nog wel een drieling willen.”

Dit is het derde deel in een serie over mensen die in het achterliggende jaar een grote verandering meemaakten.