De rechter kijkt in zo’n zaak met verschillende delicten waar de hoogste straf op staat. Hij of zij kan daar nu nog een derde daarvan bij optellen. Als het aan Opstelten ligt, wordt dat de helft.

Volgens de huidige regels moet de rechter ook rekening houden met alle voorgaande veroordelingen van iemand die voorkomt voor een ouder delict, dat hij vóór genoemde veroordelingen heeft gepleegd maar bijvoorbeeld niet eerder kon worden bewezen. Straks hoeft hij of zij slechts rekening te houden met één zo’n veroordeling (de eerste van de tussenliggende reeks) en kan er dus ook een strengere straf worden opgelegd.

Opstelten vindt het niet redelijk „een regeling te handhaven die op een criminele carrière de premie stelt van straffeloosheid voor oude feiten”.