De afgelopen jaren heeft de overheid een groot deel van de beheerstaken overgeheveld naar de Waddenprovincies Friesland, Groningen en Noord-Holland. Daarnaast zijn provinciale natuurbeheerders als It Fryske Gea en Het Groninger Landschap betrokken, maar ook Rijkswaterstaat en het Rijksvastgoed- en Ontwikkelbedrijf en de ministeries van Milieu, Economische Zaken, Financiën en Defensie.

Die organisaties werken niet goed samen, concludeert de Rekenkamer. Dat leidt tot bureaucratie en vertraging bij het verlenen van vergunningen voor gaswinning, visserij, militaire oefeningen, windmolenbouw en recreatie.

Ook werken de organisaties elkaar soms tegen. Daarom zou één beherende instantie, bijvoorbeeld Rijkswaterstaat of een nieuw op te richten uitvoeringsdienst, het beheer moeten stroomlijnen.

De versnippering leidt ook tot een ondoelmatige inzet van de miljoenen euro’s in het Waddenfonds. In de periode 2007-2011 is maar een klein deel van het geld direct ten goede gekomen aan de natuur, achterhaalde de Rekenkamer.

De Waddennatuur verkeert in wankele gezondheid: het aantal plant- en diersoorten is minder groot dan in een situatie zonder menselijke activiteiten. Maar de kwaliteit van de natuur is sinds 1984 niet verder achteruitgegaan. Dat betekent dat de bescherming van de Waddennatuur is gelukt. Maar de ontwikkeling van de natuur, het tweede hoofddoel van het Waddenzeebeleid, is niet van de grond gekomen.

De Rekenkamer vindt dat de coördinerend minister voor het Waddengebied, Melanie Schultz (Infrastructuur en Milieu), een pas op de plaats moet maken en opnieuw moet bepalen wat de ambities van het Rijk voor de Wadden moet zijn, hoe die kunnen worden bereikt en wie daarover moet gaan.

In een reactie laat Schultz weten dat ze de voorgestelde pas op de plaats niet zal maken. Wel zal ze gebruikmaken van het rapport bij het verbeteren van het Waddenbeheer.