Slaande ruzie was het vorig jaar, na afloop van de novembervergadering van de synode in Londen. Een voorstel om vrouwen tot bisschop te kunnen benoemen, haalde het nipt niet. Afgevaardigden van het ”voorkamp” keken medechristenen van het ”tegenkamp” nog amper aan. In de Engelse samenleving stuitte het ”nee” tegen vrouwelijke bisschoppen bovendien op veel onbegrip. Toenmalig kerkleider aartsbisschop Williams van Canterbury mocht zelfs bij premier Cameron tekst en uitleg komen geven.

Aan de stemming over de vrouwelijke bisschoppen vorig jaar ging een heftig debat vooraf. Voor- en tegenstanders van de opening van het bisschopsambt voor vrouwen gingen af en toe waardig, op basis van argumenten, in gesprek. Maar het merendeel van de betogen op de kerkvergadering was vol van verdachtmakingen of had een onverzoenlijke toonzetting.

Dat de spanning over het onder-
werp zich zo ontlaadde, was onder meer het gevolg van de lange duur van het debat over de positie van de vrouw in de kerk. Weliswaar werd na veel getouwtrek in 1993 het ambt van priester opengesteld voor beide geslachten, toch bleef het debat nog twee decennia voortduren. Tot frustratie van progressieve kerk­leden, die voor hun idee op een muur stuitten bij behoudende anglokatholieken en evangelicalen.

Tijdens de generale synode vorig jaar bleek niet alleen hoe verdeeld de kerk was over dit thema. Ook poogden belangengroepen synodeleden in hun kamp te trekken. Bovendien werd op de achtergrond gelobbyd door de kerkelijke leiding, die er belang bij had dat het voorstel rond de vrouwelijke bisschoppen niet werd weggestemd.

De generale synode, die volgens een evangelicale afgevaardigde een kerkelijk platform zou moeten zijn voor christenen die de ander hoger achten dan zichzelf, is volgens veel synodeleden verworden tot een parlement. Met een regering (de bisschoppen), coalitiepartijen (de geestelijken) en de overige partijen (de leken), waarbij die laatste groep een samenraapsel vormt met onder meer felle oppositiegroepen, maar ook constructieve meedenkers.

Volgens een officieel synodestuk veroorzaakt deze situatie dat de kerkvergadering in de samenleving wordt beschouwd als „een stelletje onbeschoften die een slecht voorbeeld geven van wat het betekent om christen te zijn.” Er is de huidige leider van de kerk, de evangelicale aartsbisschop Welby, dan ook veel aan gelegen dat de vergadering deze week de gelederen sluit.

In aanloop naar de generale synode verrichtte Welby daarom dit jaar op de achtergrond een titanenklus. Voor- en tegenstanders van de vrouwelijke bisschoppen werden in kleine groepjes bij elkaar gezet om in gesprek te gaan. Een stuurgroep bereidde vervolgens een nieuw plan voor om alsnog de weg te openen naar de inwijding van vrouwen als bisschop. In deze groep zaten zowel felle voor- als uitgesproken tegenstanders van deze plannen. Welby wist de leden echter te overtuigen van de noodzaak om eensgezind naar buiten te treden.

De stuurgroep presenteerde begin november een pakket van voorstellen die deze week behandeld worden door de synode. Zo is er een concept-wijziging van de kerkorde ontwikkeld en een tekst opgesteld voor een uitvoeringsregel. Ook is er een regeling aangekondigd voor parochies waar een meerderheid van de leden gewetensbezwaren heeft tegen vrouwelijke bisschoppen.

De kans dat het voorstel het deze keer haalt, is vrij groot. Een aantal leidslieden van evangelicale en anglokatholieke groepen heeft zich achter het plan geschaard. De belangrijkste reden daarvoor is dat er nu meer dan in het verleden rekening wordt gehouden met de positie van bezwaarde kerkleden. Zelfs Forward in Faith, een van de meest strijdlustige vrouwenbelangengroepen in de kerk, zei vorige week akkoord te gaan met het voorstel van de stuurgroep.

De partijen beogen daarmee niet alleen een uitweg uit de vrouwenkwestie. Door deze uitspraken moet de angel uit het debat zijn dat op de synode wordt gevoerd. Deze week moet blijken of die opzet slaagt.