Samen worden ze de C-3 genoemd; de partijen (D66, CU en SGP) die zich vorige week bereid toonden om zaken te doen met het kabinet. En ja, natúúrlijk had Slob liever gezien dat er sprake was geweest van een échte C-3, namelijk van het samen optrekken van de drie christelijke partijen. „Met het CDA hebben we veel meer gemeen dan met D66.”

Die derde ”C” haakte echter vroegtijdig af. Slob: „Wat hen bezielt, snap ik niet. Buma had gewoon aan tafel kunnen blijven om te knokken voor zijn onderwerpen. De voorbije weken had ik veel contact met hem. Maar toen hij eruit stapte, moest ik dat uit de media vernemen.”

Was de CDA-leider aan tafel gebleven, dan hadden CU en SGP met nóg meer kracht kunnen onderhandelen. „Het CDA streek te vroeg de vlag. Ik weet: zij hebben het intern moeilijk, na een aantal verkiezingsnederlagen op rij. Maar consistent was het allemaal niet. De ChristenUnie sprak, vanaf de regeringsverklaring tot nu toe, steeds over de positie van gezinnen, werkgelegenheid, ook in de regio en over de nabestaandenwet. Het CDA is op zeker moment op de toer gegaan van een kleinere overheid en antinivelleren. Terwijl Buma bij zijn aantreden ook weleens over kernwaarden sprak. Dat sprak mij toen echt aan, maar daar hoor ik nu weinig meer van. Volgens mij heeft het CDA een veel rijkere christelijk-sociale traditie dan de speerpunten die men nu kiest om ontevreden VVD-kiezers te trekken.”

Over het resultaat van de onderhandelingen is Slob dik tevreden. „Het gezin staat weer op de politieke agenda. Dat is bijzonder. En met 2,5 miljoen gezinnen met kinderen in Nederland kun je dat écht niet alleen een cadeautje voor onze achterban noemen.”

Dat de uitkomst goed was, is mede te danken aan premier Rutte, benadrukt Slob. „Bewonderenswaardig hoe iemand onder alle omstandigheden zijn goede humeur vasthoudt! Daar zou ik wel wat meer van willen hebben.”

Dat juist D66, CU en SGP tot het einde toe bij Rutte aan tafel bleven, is niet toevallig, denkt Slob. „Het heeft onder meer te maken met de persoonlijkheden van de partijleiders. We zijn alle drie inmiddels behoorlijk ervaren. We hebben alle drie een sterke overtuiging en durven onze nek uit te steken. En bovendien, Pechtold, Van der Staaij en ik zijn niet van de hangmatpolitiek: de hele zomer niets doen, dan roepen dat de regering weg moet, vervolgens niet meepraten als dat kan, en ten slotte weer zeggen dat het resultaat je niet aanstaat. Kijk, een politieke crisis kan leuk líjken, maar die zou de economische crisis alleen maar verdiepen.”

De huidige politieke versplintering, die leidt tot minderheidskabinetten, legt uw partij geen windeieren. Dus: houden zo?

„Nou, het zou beter zijn als er weer wat stabiliteit komt. Dat heeft het land nodig. En een stabiel kabinet heeft meerderheden in de Tweede én de Eerste Kamer. Natuurlijk zie ik in zo’n kabinet het liefst christelijke partijen. Maar daar gaat de kiezer over.

Eén ding is wel duidelijk, de mensen die vroeger zeiden: een stem op een kleine christelijke partij is een verloren stem, hebben ongelijk. ChristenUnie en SGP hebben opnieuw aangetoond dat partijen met een duidelijk christelijk profiel er wel degelijk toe doen.

Juist nu er zo veel gesomberd wordt over de toekomst van christelijke politiek, ben ik regelmatig verwonderd over de mogelijkheden die we van Boven krijgen om ons werk te doen. En het is fijn dat we daarin de afgelopen periode behoorlijk hecht met de SGP konden optrekken.”

Die hernieuwde samenwerking met de SGP lijkt een trend, zowel aan het Binnenhof, als in gemeenten en Europa…

„Er is bij de SGP dan ook wel wat gebéúrd. Ook zij hebben inmiddels de nodige ervaring opgedaan met onderhandelen achter de schermen. Ook zij weten nu dus wat het is om in de hitte van de keuken te staan. Toen wij deelnamen aan Balkenende IV was het glas volgens hen half leeg. Ik hoop dat men nu met terugwerkende kracht zegt: Het was halfvol.

Verder zie je dat de SGP rond onderwerpen waarover we voorheen verschillend dachten, zoals theocratie en de positie van de vrouw, ruimer is geworden. Dat helpt natuurlijk.

Op lokaal niveau leidde de samenwerking in het verleden soms tot veel frustratie omdat CU-fracties hun vrouwen niet op de lijst mochten zetten. Die blokkades vallen nu weg.

Wat ook belangrijk is: de verhouding tussen mij en Van der Staaij is goed. Daar hebben Kees en ik in geïnvesteerd. Waar het kan proberen we, als broers in het geloof, samen te werken en de onderlinge verschillen niet uit te vergroten. Die houding wordt, merk ik, in het land overgenomen. Daar gaat een beter getuigenis van uit dan als we met elkaar over straat zouden rollen.”