Hij was de belangrijkste geestelijk leider van religieuze Sefardische Joden en oefende grote invloed uit op de Israëlische politiek.

De begrafenis werd door 800.000 belangstellenden bijgewoond en werd daarmee de grootste in de geschiedenis van Israël. De politie had grote moeite een weg te banen door de mensenzee voor de lijkwagen.

De politie vreesde onder meer dat gebouwen zouden bezwijken onder het gewicht van de mensen die op de daken stonden. Meer dan 300 mensen hadden medische hulp nodig, maar ernstige ongelukken deden zich niet voor.

Yosef werd begraven in de wijk Sanhedria, naast zijn vrouw Margalit die in 1994 overleed.

Yosef werd in 1920 geboren in Bagdad. In 1924 verhuisde hij met zijn ouders naar Palestina. In zijn jeugd hielp hij zijn vader, die straatkoopman was.

Al snel vielen zijn intelligentie en inzicht in de uitleg van de Joodse wet op. Toen hij 12 jaar was begon hij de studie aan de Porat Yosef Yeshiva. Op 20-jarige leeftijd werd hij rabbijn.

Hij werd religieus rechter, lid van de rabbinale hoge raad en opperrabbijn van Tel Aviv en Jaffa. Velen begaven zich tot hem om advies en raad.

Vermist

In 1973 werd hij gekozen tot de Sefardische opperrabbijn van Israël, een positie die hij tien jaar lang bekleedde.

Hij bepaalde dat de honderden vrouwen van wie de man vermist werd in de Jom Kipoeroorlog van 1973, mochten hertrouwen. Hij besloot ook dat de Ethiopische Joden echt Joden waren. Dat had als gevolg dat deze Joden naar Israël mochten emigreren op basis van de wet op terugkeer.

Ook was hij voorstander van de emigratie van Joden uit Rusland, ook al waren deze mensen vaak van de Joodse traditie vervreemd.

Zijn doel was ”de kroon tot zijn vroegere glorie” te herstellen. Dat wilde zeggen dat hij het religieuze leven en de economische positie van de Sefardim (Joden uit Arabische landen en Noord-Afrika) wilde verbeteren.

Zijn aanhangers vereerden hem. Hij was de geestelijk vader van de Shaspartij. Die maakte deel uit van vele regeringscoalities.

Het feit dat hij bepaalde hoe de Knessetleden van deze partij moesten stemmen, gaf hem grote politieke macht. Een van de belangrijkste besluiten die hij nam was dat het opofferen van land was toegestaan als dat de veiligheid van de Joden ten goede zou komen.

Door zijn steun keurde in 1993 de Knesset het Osloakkoord tussen Israël en de Palestijnen goed, dat de weg zou banen naar Palestijnse autonomie en vredesbesprekingen over een permanente oplossing. Later echter keerde hij zich tegen het vredesproces.

Yosef had echter ook een andere kant. Hij bereikte zeer geregeld het nieuws met omstreden uitspraken. Hij vergeleek Palestijnen met „slangen” en hij sprak de wens uit dat zij zouden worden getroffen door de pest. Rokers verdienden volgens hem veertig zweepslagen.

Joden in de Holocaust kwamen volgens hem om omdat zij reïncarnaties waren van „zondaren.” Toen zijn uitspraak grote verontwaardiging had veroorzaakt, sprak hij van „pure heiligen.”

Ook Israëlische politici kregen ervan langs. De oud-politicus Yossi Sarid noemde hij „de duivel.” In een opiniestuk in Ha’aretz afgelopen vrijdag schreef Sarid echter dat Yosef de meest corrupte politieke partij in Israël creëerde met een ledenbestand waarin veel gedetineerden zijn vertegenwoordigd.

Ook schreef Sarid dat Yosef een apart onderwijssysteem oprichtte dat het verstand van de studenten verarmde en waarmee de leiders zich verrijkten.

Machtsstrijd

De verwachting is dat er nu een machtsstrijd zal uitbreken over de vraag wie de volgende geestelijke leider van religieuze Sefardim moet worden. De Shaspartij zal mogelijk uit elkaar vallen of een kleinere, maar meer gematigde partij worden.

Yosef kreeg elf kinderen en tientallen kleinkinderen. Zijn zoon Yitzhak Yosef is nu Sefardisch opperrabbijn.