In de jaren 90 woedde een bloedige burgeroorlog in het West-Afrikaanse Sierra Leone. Rebellengroepen hielden huis onder de bevolking, waaronder het Revolutionair Verenigd Front (RUF). Er werd op grote schaal gemoord en verkracht. Ook verminkten de rebellen burgers door ledematen af te hakken. Volgens de SCSL-aanklagers heeft Taylor de rebellen in het buurland gesteund met onder meer wapens, in ruil voor bloeddiamanten. Dat zijn diamanten die door dwangarbeiders werden gedolven onder erbarmelijke omstandigheden.

Taylor ontkent niet dat die misdaden zijn gepleegd. Maar hij zegt dat hij er niets mee te maken had, sterker nog: hij probeerde naar eigen zeggen vrede te stichten in het buurland. Maar de rechters volgden de redenering van hoofdaanklaagster Brenda Hollis: Taylor heeft de rebellen gesteund en is daarom medeplichtig aan hun misdaden.

In hoger beroep eiste Hollis alsnog de straf die zij in eerste aanleg had geëist: 80 jaar cel. Taylor houdt vol onschuldig te zijn. Als Taylor toch weer schuldig wordt bevonden, vindt de verdediging de straf van 50 jaar „overduidelijk onredeljk”.

Het SCSL is niet gebonden aan de jurisprudentie van een ander VN-hof in Nederland, het Joegoslavië-Tribunaal, maar laat zich daar toch vaak door leiden. Daar heeft sinds de eerste veroordeling van Taylor een opmerkelijke ommezwaai plaatsgevonden. Veroordelingen voor het helpen bij misdaden in een buurland kunnen nu alleen maar als de hulp „specifiek gericht” was op die misdaden, niet bij algemene steun aan een oorlogsinspanning door wapenleveranties. Het is de vraag of die ommezwaai ook Taylor zal helpen.

Als hij definitief wordt veroordeeld, moet hij zijn straf uitzitten in Groot-Brittannië. Dat was een voorwaarde van toenmalig premier Jan Peter Balkenende om Taylor in 2006 naar Nederland te laten komen. De Verenigde Naties vonden berechting in West-Afrika te gevaarlijk.

Door de Taylor-zaak kwam Leidschendam even in de schijnwerpers van de wereldpers te staan, toen het Britse supermodel Naomi Campbell er in 2010 kwam getuigen.