„Zie je daar dat er elektriciteit is afgetapt?”, wijst Kleinschmidt te midden van het enorme kamp waar 120.000 Syriërs naartoe zijn gevlucht. „Iedereen wil dat afsluiten, maar ik wil er juist een nieuwe aansluiting. Mensen gebruiken de stroom om geld te verdienen en als dat lukt, kunnen ze een bijdrage betalen voor de stroom.”

Kleinschmidt gooit daarmee de traditionele manier van hulpverlening op zijn kop. Meestal bepalen de donoren en de hulpverleners wat er nodig is, maar dat vinden de Syriërs zeer onprettig. Veel vluchtelingen zijn opgeleid en hadden bijvoorbeeld een eigen huis of winkel. Zij willen niet dat andere mensen keuzes voor hen maken.

En dat zorgt ervoor dat de hulp in een aantal gevallen zeer inefficiënt wordt. „We krijgen tenten gedoneerd die 485 dollar kosten. Maar die willen de mensen niet en dus worden ze voor 40 dollar verkocht. Waarom geven we de mensen geen voucher, zodat ze bij de voorraadplaats zelf een tent naar keuze kunnen uitzoeken?” Nu krijgen mensen al geen voedsel meer, maar bonnen zodat ze zelf hun eten kunnen uitzoeken.

Op die manier nemen de vluchtelingen veel meer eigen verantwoordelijkheid, denkt ook Iris Blom, een Nederlandse die samen met Kleinschmidt het kamp leidt. „We willen deze vluchtelingen niet nog 20 jaar blijven voorzien van eten. Ze moeten op eigen benen staan en dat willen ze ook graag. Maar dan moeten we ook investeren in langdurige en duurzame projecten.”

En ook daar knelt de schoen, want humanitaire hulp en noodhulp zijn tot nog toe altijd maar voor korte periodes geweest, waardoor projecten of kampen telkens weer nieuwe aanvragen voor fondsen moeten indienen. Blom: „We moeten echt aan de lange termijn gaan denken. Jongeren die hier opgroeien, krijgen geen onderwijs. Maar Syrië heeft straks weer hoogopgeleide mensen nodig. Die moeten het land gaan leiden. Maar waar halen we het geld vandaan om mensen een universitaire opleiding te geven?”

De financiële nood bij de hulporganisaties is enorm. „Ik heb alleen al voor de elektriciteit 10 miljoen dollar nodig”, zegt Kleinschmidt. Ook voor riolering, watervoorziening en vuilnisdiensten zijn nog miljoenen nodig. En diep in zijn hart wil Kleinschmidt ook wel openbaar vervoer in het kamp, dat een diameter heeft van 3,5 kilometer.

Toch is er een lichtpuntje: „Er komt meer donorgeld beschikbaar voor de lange termijn. Iedereen begint door te krijgen dat dit een conflict is dat niet zomaar is opgelost’, aldus Kleinschmidt. ,Wij laten hier zien dat het kan. Het feit dat je vluchteling bent, wilt niet zeggen dat je alles gratis krijgt. De mensen hier kunnen echt bijdragen.”