Schandaal bij Alpe d’HuZes symptomatisch
Hij trainde overal waar het heuvelachtig was. Dagenlang fietste hij zich in ’t zweet in het Duitse Sauerland en ploeterend bedwong hij de Limburgse Cauberg. Op zijn werk was hij maanden in de weer om sponsorgelden bijeen te harken. Eindelijk was het zover. Hij kon afreizen naar Frankrijk om deel te nemen aan het sportevenement Alpe d’HuZes. Hij deed dat ter nagedachtenis aan een dierbaar familielid dat was geveld door kanker. Zijn sponsoren had hij over de streep kunnen trekken met als belangrijk argument dat er van de opbrengst niets aan de strijkstok bleef hangen. Dat was door de organisatie zwart op wit toegezegd. Apetrots was hij dat hij samen met anderen een bedrag van tienduizenden euro’s voor de bestrijding van kanker kon overmaken.
Aangeslagen is hij nu nadat hij in de media heeft vernomen over de zakkenvullerij van enkele topfiguren uit de organisatie van Alpe d’HuZes. Wat voelt hij zich beetgenomen. En hij is bepaald niet de enige. Volg wat internetfora over deze kwestie en de stoom komt uit je beeldscherm.
Het is het oude liedje. Ongetwijfeld zijn de mensen van Alpe d’HuZes indertijd met de beste bedoelingen begonnen. Maar het succes was te overweldigend. Bijna 100 miljoen wisten ze in acht jaar met dit wielerfestijn voor de kankerbestrijding bij elkaar te krijgen. Dan zie je als man van het eerste uur al die miljoenen voorbijgaan en je bent net als Ananias en Saffira. Moeten we dan echt alles afstaan? Mogen we dan niets voor onszelf houden? Dollarkoorts – zo oud als de wereld.
Bemoedigend is dat ook de verontwaardiging hierover nooit is verdwenen. Hopelijk zal dat nog heel lang zo blijven. Wees alert, snuffel in jaarverslagen en speur op websites van goede-doelorganisaties na waar de centen blijven. Verdient de directeur meer dan een ton, gewoon niet geven. Zo houden we met elkaar de boel scherp.
Wat ik er wel in één adem aan wil toevoegen, is dat we nu niet moeten denken dat het overal zo gaat. In De Telegraaf van vorige week zaterdag las ik een interview met Esther Jacobs, destijds bekend van de actie Coins for Care. Zij is een expert op het gebied van goede doelen en haar bevinding luidt kort samenvat: wantrouw grote organisaties, kies voor kleinere. Daar zit de bevlogenheid, daar is de zorgvuldige omgang met de opgehaalde dubbeltjes en euro’s.
Zelf ken ik van zeer nabij een kringlooporganisatie die ooit in een oude schuur en met een lege bankrekening van start ging. Voor elke euro werd geknokt. Inmiddels loopt de handel zo goed dat er elk jaar zo’n 60.000 euro aan goede doelen kan worden besteed. Toch keren ze daar nog steeds iedere euro om voordat hij wordt uitgegeven. En zo zijn er gelukkig duizenden organisaties.
Houd ook de rooms-katholieke weldoener Piet Derksen in gedachten. Hij was de grondlegger van Center Parcs en verkocht in 1989 de hele mikmak aan een multinational. Zo werd hij een van de rijkste mensen van dit land. Maar Derksen gaf alles weg en bleef zelf een toonbeeld van soberheid. Hij woonde in een eenvoudig huis op een van zijn parken en nooit ben ik het beeld vergeten na afloop van de persconferentie in Rotterdam waarop de overname van zijn bezittingen bekend werd gemaakt. Terwijl de strakke pakken een copieuze maaltijd naar binnen werkten, zat hij samen met zijn vrouw in een hoek van het bedrijfsrestaurant de meegebrachte boterhammetjes op te peuzelen. Zo kan het dus ook en gaat het gelukkig ook.
