„Maar het zij verre van mij, dat ik zou roemen, anders dan in het kruis van onze Heere Jezus Christus; door Welken de wereld mij gekruisigd is, en ik der wereld.”

Paulus spreekt niet van de wereld in het algemeen: de hemel en aarde. Hij bedoelt de wereld in al zijn begeerlijkheden, de wereld die in het boze ligt. Hij spreekt over wereldsgezinde mensen, die uit de wereld zijn, en die in de wereld hun deel, geluk, vermaak en roem zoeken. De wereld, ook het voornaamste gedeelte van de wereld: ik bedoel Kanaän, Jeruzalem, de tempel; ja de hele levitische godsdienst en wettische huishouding, bestaande in inzettingen, die Paulus zelf uitdrukkelijk noemt: de eerste beginselen der wereld (Kol. 2:20; Gal. 4:3).

Van die wereld betuigt nu de kruisgezant dat die hem en dat hij voor de wereld gekruisigd was. Allereerst zegt hij: De wereld is mij gekruisigd. Eenieder begrijpt dat deze spreekwijze niet eigenlijk verstaan kan worden. Hij wil hiermee te kennen geven dat de wereld en al zijn begeerlijkheden in zijn ogen als gekruisigd waren. Ja, dat alle wereldse wijsheid hem dwaasheid, en alles dat onder de zon is, hem ijdelheid was. Dat hij van alle wereldse ver­makelijkheden een walg had.

Christiaan Salomon Duitsch, voormalig rabbijn en predikant te Mijdrecht (”De geluksstaat”, 1779)