In 2040 is een kwart van de Nederlanders ouder dan 65 en ongeveer 14 procent ouder dan 75. Daarvan wonen de meesten in de steden in de Randstad, maar „relatief gezien neemt het aandeel ouderen het meest toe op het platteland”, schrijft het PBL. In veel gemeenten bestaat de bevolking uiteindelijk voor meer dan 30 procent uit 65-plussers.

Omdat jongeren tegelijk wegtrekken, wordt het moeilijk voldoende arbeidskrachten te vinden om zorg en andere voorzieningen te garanderen. Er zijn immers te weinig arbeidskrachten te vinden om de functies te vervullen.

Dat is tijdelijk op te lossen door de ‘jonge’ oudere zich als mantelzorger te laten ontfermen over de minder vitale ouderen. Maar over 10 tot 15 jaar brokkelt dat vermogen af, aldus het PBL.

Een andere manier om de problemen aan te pakken zijn technologische oplossingen, die het ouderen mogelijk maken langer in hun dorp te blijven wonen als zij minder mobiel worden. Maar de technologische investeringen komen juist in steden goed van de grond, en niet op het platteland. Daar wonen namelijk te weinig mensen bij elkaar om bijvoorbeeld digitale en bezorgdiensten rendabel te maken.

Bovendien gaan veel ouderen ook binnen afzienbare tijd dood, waardoor hun woningen leeg komen te staan. Dat levert problemen op voor de woningmarkt, want door het toenemende aanbod daalt de waarde van de huizen. Vooral in krimpregio’s kan er door het langzaam maar zeker overlijden van de babyboomgeneratie bovendien leegstand ontstaan.

Overigens zorgt de vergrijzing wel voor een minder drukke ochtendspits en een tijdelijke opleving van de vrijetijdssector. De nieuwe ouderen zijn namelijk erg actief in hun vrije tijd.