De tentoonstelling is gebaseerd op het boek Het slavenschip Leusden van historicus Leo Balai. Hij heeft ook geholpen bij de samenstelling ervan. Het in Amsterdam gebouwde schip vervoerde tussen 1719 en 1738 tijdens tien slaventochten ruim 7000 gevangenen, vertelt Balai in een filmpje. „De tiende reis eindigde in de grootste maritieme tragedie van ons land.”

De Leusden strandde aan de monding van de Marowijnerivier in Suriname. De bemanning timmerde de luiken van het benedendek dicht, waardoor 664 Afrikaanse slaven geen kant meer op konden. Het slavenruim liep vol water en de gevangenen verdronken. De bemanning bracht zichzelf in veiligheid en is nooit veroordeeld. Het verloren gaan van het schip werd vooral gezien als een commercieel verlies. Over de vele doden is met geen woord meer gerept.

De expositie, die tot en met 31 augustus 2014 duurt, neemt de bezoeker mee naar het beneden- en bovendek. Naar de ruimte waar de slaven zich bevonden, hutje mutje op elkaar. De gevangenen zaten maandenlang opgesloten in een bedompt, stinkend ruim. Ze werden mishandeld en misbruikt. Op het bovendek bekommerde niemand zich om hen. De kapitein beschouwde ze als lading, koopwaar. Aan de hand van onder meer tekeningen laat het museum verder zien hoe zo’n slavenschip in elkaar zat. Na afloop krijgt de bezoeker vragen over of de slavernij tegenwoordig wel echt voorbij is.

Dit jaar is het 150 jaar geleden dat Nederland de slavernij in de voormalige koloniën afschafte. Om hierbij stil te staan, vinden er diverse activiteiten plaats. Op 1 juli is een herdenking bij het slavernijmonument in het Amsterdamse Oosterpark. Koning Willem-Alexander en koningin Máxima zijn hierbij.