Tegenwoordig hebben improviserende en componerende organisten een voorkeur voor stijlkopieën, maar Mannee laat zich kennen als een componist die de oude vormen laat herleven in een moderner jasje. Mooie voorbeelden zijn de Valerius Suite en de Suite sur un Noël, beide gedacht vanuit de vormen van de oud-Franse traditie.

Een tweetal grotere werken trekt ook de aandacht: ”Attende Domine”, een indrukwekkend werk voor de veertigdagentijd (in een warmbloedig Frans idioom) en de Passacaglia en Fuga. In de Passacaglia horen we een componist die echt een eigen idioom weet te creëren.

Het Zittauer Orgelbüchlein is echter in de neobarokke stijl van componisten als Micheelsen geschreven en lijkt me een welkome aanvulling voor organisten die op zoek zijn naar aansprekende 20e-eeuwse orgelmuziek. De Elévation laat de stijl zoals we die in in ”L’Orgue Mystique” van Tournemire horen herleven. Psalm 92 is in de zogenoemde ”minimal style” geschreven en gedacht vanuit de compositiestijl van Bert Matter. Jammer is dat de componist te snel nieuwe ritmische elementen invoegt. Daardoor verlies je niet het besef van tijd, een essentieel element in deze stijl.

Het Pels & Van Leeuwenorgel in Venhuizen (NH) kan dit scala aan stijlen goed aan, al blijft het instrument met name in de fluiten en de tongwerken aan de nuchtere kant.

Mannee geeft met deze cd een prima visitekaartje af; de composities komen dit jaar gelukkig ook als bladmuziek beschikbaar.

Jan Mannee speelt eigen orgelwerken – Pels & van Leeuwen orgel (1993) Hervormde Kerk Venhuizen (NH); Promese (A3-001); € 10,-; meer informatie: www.janmannee.org