Dossier: ervaringen zendingswerkers

Op 23 juni is het zover: parlementaire verkiezingen. Een spannend moment voor Albanië. Het is vooral een machtsstrijd tussen de twee grootste partijen. Internationaal wordt met belangstelling afgewacht hoe de verkiezingen zullen gaan verlopen. Zich houden aan afspraken en een eerlijke stemmentelling garanderen is het minste wat een land moet doen om het kandidaat-lidmaatschap van de EU te krijgen. Dat betekent ophouden met bijvoorbeeld het uitdraaien van stembriefjes met namen van overleden personen om daar vervolgens het stempel van de partij op te zetten.

De gemiddelde Albanees maakt zich vooral zorgen over de gevolgen van de stemmingsuitslag. De kans is groot dat je je baan verliest omdat de nieuwe regering eigen mensen op bepaalde posten wil hebben. Heel oneerlijk. Jammer dat er vooral gestemd wordt vanuit de wens er beter van te willen worden of uit loyaliteit aan een persoon.

Het zou mooi zijn als mensen een ideaal hebben of waarden die ze graag gerealiseerd zien. Daarvoor zijn hoop en verwachting nodig. Ik zie vooral angst en onzekerheid om me heen. Dat geeft mij soms een machteloos gevoel.

Ik denk dat die angst en onzekerheid te maken hebben met het communistische verleden waardoor mensen getraumatiseerd zijn. Al generatieslang geeft men de ander de schuld van dingen die fout gaan. Het is verbazingwekkend om te zien dat zonder schuldgevoel meegedaan wordt aan corruptie en het illegaal aftappen van stroom.

Onlangs sprak ik Ira, een buurvrouw van midden veertig met twee opgroeiende kinderen. Wat moet er worden van Albanië, vroeg ze zich af. Wie kun je nog vertrouwen? Wat als mijn kinderen ziek worden of als ze verkeerd terechtkomen? Of ik dat herkende, wilde ze weten. Ik gaf toe dat zo’n gedachte weleens door mijn hoofd gaat, maar dat ik daarvan verlost word door de wetenschap een Hemelse Vader te hebben Die alles in Zijn Handen houdt en aan Wie ik mijn kinderen en hun toekomst toevertrouw. Ze keek me twijfelend aan. Zo’n God? Geloof je daar echt in? Ja, daar geloof ik in!

En deze God is de Enige Die iets kan veranderen in Albanië. Daarom heeft Albanië mensen nodig die getuigen van de hoop die ze hebben. Om anderen diezelfde hoop te geven. Zodat mensen vertrouwen krijgen in de God van de Bijbel en gaan nadenken over (christelijke) politiek. Zodat ze zich verantwoordelijk gaan weten voor hun land en de juiste keuzes gaan maken als het gaat om de opvoeding van hun kinderen, hun levensstijl en rentmeesterschap.

Alette Boogaard woont sinds 2007 met haar man en vier kinderen in Albanië. Ze is betrokken bij het geven van onderwijs aan jonge kerken. Het echtpaar is uitgezonden door Zending Gereformeerde Gemeenten.