Omdat de Nederlandse en Belgische spoorwegen genoeg kennis in huis hadden, dacht Pardon dat het goed zou komen. Maar voor extra zekerheid heeft de NMBS „spijkerharde garanties aangebracht in het contract met boeteclausules en verbrekingsmogelijkheden”, aldus Pardon. Volgens hem bestond er toen ook twijfel over de andere overgebleven kandidaat, Alstom, om de hogesnelheidstrein te bouwen.

Eigenlijk voldeden de offertes van beide bouwers niet, maar was het volgens Pardon geen oplossing om de hele procedure over te doen. Hij zegt dat er veel druk was om haast te maken met het dossier, „vooral vanuit Nederlandse kant. Vergeet niet dat de Benelux-trein, waar men nu zo lyrisch over doet, een krakkemikkig ding was geworden.” De Belgen bestelden uiteindelijk maar drie in plaats van tien treinen.

Pardon vindt het vreemd dat na al die keuringen en testen die de trein onderging, al enkele weken na de ingebruikname plots honderden dingen fout gingen. „Hoe kan dat? Vreemd toch dat men die treinen überhaupt liet rijden. Dat is volgens mij een belangrijkere vraag dan het verloop van de aankoop.” Pardon zegt dat die procedure correct was en dat er niet is gesjoemeld met het dossier.