In het noodgebouw naast het pand van Operatie Mobilisatie, op een industrieterrein in Emmeloord, is het feest. Zo’n 25 medewerkers vieren het jubileum met koffie en gebak. Niet in het gebouw van Operatie Mobilisatie zelf, omdat dat wordt verbouwd.

Directeur

Onder de aanwezigen zijn twee oud-directeuren: Joop Strietman (1977-1996) en Wim Goudzwaard (2000-2008). „Het is kenmerkend voor Operatie Mobilisatie dat vier van de vijf directeuren die de organisatie in Nederland heeft gehad, nu nog betrokken zijn bij het werk”, vertelt de huidige directeur Robert-Jan Sterk trots.

Veel aandacht zal Operatie Mobilisatie niet aan het jubileum besteden, zegt hij. „Het gaat namelijk niet om ons. Wij zijn er, zo lang het nodig is. Zo lang het Evangelie van Jezus Christus nog verkondigd moet worden.”

Wel heeft Operatie Mobilisatie tijdens de pinksterconferentie Opwekking in Biddinghuizen stilgestaan bij deze mijlpaal. Sterk hield daar een overdenking en blikte terug op de afgelopen vijftig jaar.

Logos Hope

Voor Operatie Mobilisatie zijn internationaal 6100 mensen fulltime actief. Zij hebben 98 verschillende nationaliteiten en werken in 110 landen. Op het schip Logos Hope, vanouds het boegbeeld van de organisatie, varen gemiddeld 400 zendelingen, onder wie zo’n 25 Nederlanders.

Waar komen jullie zendelingen vandaan, welke achtergronden hebben zij?

Strietman: „De verdeling is al jaren fifty-fifty. Ze komen deels uit reformatorische kerken, deels uit evangelische kringen.”

Sterk: „We willen van hen niet horen of ze voor de kinderdoop of voor de volwassendoop zijn, maar of ze de Heere Jezus kennen als hun verlosser. Ik weet van de helft van de medewerkers hier zelfs niet eens wat hun kerkelijke wortels zijn.”

De organisatie krijgt weleens het verwijt alleen kortetermijnwerk te doen. Zien jullie wel vruchten op het werk?

Sterk: „Dat verwijt is deels terecht. Ikzelf heb twaalf jaar in het Midden-Oosten gezeten voor Operatie Mobilisatie. Dat kun je niet echt een korte termijn noemen. We zien wel degelijk vruchten, want al zijn onze mensen soms tijdelijk op een plek, we gaan er niet weg. We zoeken contacten met lokale pastors en proberen zo een bredere ingang te vinden bij de bevolking.” Vervolgens is het aan de pastors zelf om een kerk te stichten en gemeentewerk handen en voeten te geven, zegt Sterk.

Vruchten op het werk zijn er wel degelijk, vertelt Strietman enthousiast. „Toen ik in 1977 begon, waren er in Turkije amper Turkse christenen. We begonnen in de hoofdstad Ankara met vijftien mensen. De eerste zendeling daar had het moeilijk, omdat hij de taal niet machtig was en zich ging afvragen of hij er wel goed aan had gedaan om naar Turkije te gaan. Op dat moment kwam er een tienerjongen naar hem toe, die vertelde: „Ik had een droom waarin ik de satan en Jezus zag en moest kiezen wie ik wilde dienen. „Ik kies voor Jezus, ik kies voor Jezus”, riep ik uit, waarna Hij tot mij zei dat ik naar u moest gaan.” De zendeling heeft hem nadien stukje bij beetje bekendgemaakt met de Bijbel en de jongen was de eerste die door hem werd gedoopt. Met name in landen waar het moeilijk is om het Evangelie te brengen spreekt Jezus vaak door dromen om Zichzelf bekend te maken.”

Groeit OM?

Sterk: „Dit jaar hebben we nog geen aanmeldingen binnen voor mensen die willen meevaren op de Logos Hope. Dat is voor het eerst. Verder is er een gestage groei, al zie je wel dat het voor mensen moeilijker wordt om de financiering rond te krijgen. Dit moeten zij namelijk zelf doen. Het afgelopen jaar is 83 procent van onze personeelskosten van de kantoormedewerkers gedekt door persoonlijke bijdragen van mensen die op ons werk betrokken zijn. En minder dan 10 procent van de giften blijft aan de strijkstok hangen, om het zo maar eens te zeggen. We hebben dus een CBF-keurmerk en zijn, ook in de toekomst, een transparante zendingsorganisatie.”

Terug naar Nepal

Pieter Jansen ging drie jaar geleden vanuit Operatie Mobilisatie naar Nepal. In de hoofdstad Kathmandu ontmoette hij een pastor, met wie hij samenwerking zocht. Samen trokken ze de Nepalese bergen in, om mensen met het Evangelie in aanraking te brengen. Tassen met boeken gingen mee, gedragen door enkele Nepalese mannen. Pieter had zelfs een kleine beamer bij zich, waarmee hij ’s avonds een evangelisatiefilm kon projecteren.

Begin jaren tachtig waren er amper christenen in Nepal, vertelt oud-directeur Joop Strietman. Nu zijn er 1 miljoen.

Jansen heeft inmiddels twee jaar in Nepal gewerkt en zal, na zijn huwelijk, terugkeren naar het land. Voor langere tijd, waarschijnlijk. „Maar dat wil niet zeggen dat kortetermijnuitzendingen niet werken. De pastor in Kathmandu is door een groep Amerikanen, die twee weken langskwam, juist enorm gemotiveerd en durft nu vrijuit over het Evangelie te spreken.”

Pieter Jansen is niet de echte naam van de geïnterviewde. De naam is op zijn verzoek achteraf om veiligheidsredenen aangepast.