Guillou –leerling van onder anderen Marcel Dupré, Maurice Duruflé en Olivier Messiaen– geniet wereldwijd een grote reputatie als concertorganist en improvisator. Als componist schreef hij meer dan tachtig werken voor orgel en (kamer)orkest; daarnaast vele orgeltranscripties.

De Slowaakse organiste Zuzana Ferjenčíková (1978), verbonden aan de Schottenkirche in Wenen, is een leerling van Guillou en voert regelmatig –ook wel samen met Guillou– diens werk uit. Op het vijfklaviers Van den Heuvelorgel (1989) in de Saint-Eustache brengt zij nu in zeven concerten, te beginnen vandaag, het complete orgeloeuvre van Guillou ten gehore. Het laatste concert vindt plaats op 29 oktober.

RD-journalist Jan van ’t Hul tekende de Parijse organist bij zijn 80e verjaardag als ”het mirakel Guillou”. „Hij is op een orgel tot adembenemende dingen en halsbrekende toeren in staat. Hij speelt alles ”par coeur”, zoals de Fransen treffend zeggen (wij zeggen, wat platter: uit het hoofd). Hij beheerst de moeilijkste partituur. Geen zee gaat hem te hoog. Met schijnbaar groot gemak speelt hij werken van Frei Jacinto en Sergej Prokofjev, net zo goed als de grote werken van Reubke, Vierne, Widor en –als hommage aan Nederland– werk van Albert de Klerk en Hendrik Andriessen.”

Niet dat er geen kanttekeningen bij zijn optreden te maken zijn. „Laten we eerlijk wezen: niet alles is mooi bij Guillou. Niet elke vrijpostigheid klinkt harmonieus en welluidend. Eigen cadensen aanbrengen bij Widor moet men gewoon niet willen. Widor heeft zoiets niet nodig. En bizarriteiten bij Bach? Bach had dat, indien hij dat nodig achtte, heus zelf kunnen bedenken. Onstabiele tempi en hakkerige staccato’’s bij Franck? Franck had het níét willen horen. Maar, daar staat wel ontzettend veel moois tegenover. Wat Jean Guillou op een orgel doet, deed Herbert von Karajan met zijn orkest, Vladimir Horowitz met zijn piano, en Maurice André op zijn trompet. En zij allen schreven wel geschiedenis. Met recht.”

Lees in Digibron het hele portret van Guillou.