Leerlingen van groep 8 van de reformatorische Ds. Harmen Doornveldschool uit Staphorst herdachten de vader van Piet en vier andere mannen die vlak voor de bevrijding uit de gevangenis in Meppel werden gehaald en in het buitengebied van Staphorst werden gefusilleerd. Voor het eerst zonder Meijer.

Ter nagedachtenis aan de mannen staat er aan de Zuidweg in de uiterste noordpunt van de gemeente Staphorst een monument. Sinds vijf jaar heeft de Ds. Harmen Doornveldschool de gedenksteen geadopteerd.

Elk jaar op of rond 4 april komen leerlingen van groep 8 op de fiets naar deze plek om bloemen te leggen, het Wilhelmus te zingen, stil te staan bij de tragedie, om het verleden levend te houden.

Donderdagmiddag waren ze er weer. In de bittere kou luisterden ze naar het huiveringwekkende verhaal, voorgelezen door schooldirecteur Hoeve. Leerlingen Mark Bisschop en Sanne Winters legden bloemen.

Piet Meijer kwam sinds 1945 elk jaar met zijn vrouw Hannie naar Staphorst om zijn vader en de anderen te eren. Weer of geen weer. Telkens zo’n tien minuten of een kwartier.

„Ik blijf hier komen totdat ik niet meer kan”, zei hij vorig jaar nog. Hij stond 66 keer met zijn Hannie voor het monument. Vorig jaar zat Piet Meijer alleen op zijn rollator tussen de kinderen. Hannie kon niet meer mee; eind vorig jaar overleed ze. Nu kon Meijer zelf ook niet meer komen. Voor het eerst in 68 jaar was de oud-Meppeler, nu Heerenvener, er niet bij. „We zijn bang dat Piet ook niet meer zal komen”, aldus de directeur van de Doornveldschool, Bart Hoeve. „Wij staan er nu voor hem.”

Piet was er niet, maar zijn verhaal werd wel verteld, dit keer door Hoeve. Het verhaal dat de oude man jarenlang zelf aan de jeugd had voorgelezen bij de steen, met daarop de namen van de gedode verzetsstrijders.

Op 4 april 1945 werden Jan de Boer, Hendrik Hartholt, Cornelis Meijer, Berend Nijenhuis en Johan Stomp tussen de bomen doodgeschoten. Het had weinig gescheeld of de naam van Piet had ook op de gedenksteen gestaan. Als door een wonder werd hij als 19-jarige jongeman niet afgevoerd, zo vertelde hij vorig jaar nog met broze stem.

De groep van vijf zat vast in een pand aan de Stationsweg in Meppel, waar overigens twintig mannen en zes vrouwen gevangen werden gehouden, onder wie Piet, zijn moeder Nel en zijn vader Cornelis. Ze waren betrokken bij het verzet en gepakt.

In het holst van de nacht hoorde Piet stemmen en gestamp op de trap. Hij herkende de tred van zijn vader. Ook zijn celdeur ging open. Celgenoot Jan de Boer werd opgehaald. „Nou is het gebeurd, mien jongen”, waren zijn laatste woorden. Piet bleef gek genoeg op cel. Rond halfacht in de och-
tend kreeg het vijftal aan de Zuidweg de kogel. Hun lichamen bleven dagen liggen. Tot op de dag van vandaag weet niemand wat er precies is gebeurd. Dat bleef knagen, zei Piet vorig jaar nog.

Op 13 april, negen dagen later, werden Piet en zijn moeder plotseling vrijgelaten. Toen pas hoorden ze dat hun vader en man dood was. Dezelfde dag reden Canadese tanks Meppel binnen. Sindsdien stond Piet elke 4e april aan de Zuidweg. Tot donderdag.