Dat de maatschappelijke intolerantie in Pakistan jegens onder meer christenen toeneemt, is volgens de bewindsman onvoldoende reden om hen als risicogroep aan te merken.

Teeven benadrukt dat Pakistaanse christenen in individuele gevallen een asielverblijf kan worden aangeboden, mits voldoende aannemelijk is gemaakt dat sprake is van een reëel risico op marteling of vervolging.

Het argument dat christenen dit risico kunnen verkleinen door in hun thuisland af te zien van godsdienstige handelingen die hen daaraan blootstellen, zal in de procedure niet tegen ze worden gebruikt.

Vergeleken met bijvoorbeeld de ahmadi-gemeenschap hebben christenen in Pakistan minder te lijden onder discriminatie, bedreigingen en geweld en doelgerichte haatcampagnes van radicale moslimorganisaties, zo motiveert Teeven zijn besluit. Hij verwijst daarvoor naar een recent ambtsbericht van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Hoewel Pakistaanse christenen zichzelf „een zekere zelfcensuur” moeten opleggen, zijn de voorwaarden die ahmadi krijgen opgelegd rond het mogen uitbrengen van boeken en tijdschriften veel zwaarder, aldus de brief. Ook wordt hun vrijheid van vereniging en vergadering veel vergaander beperkt.

Asielzoekers die zijn aangewezen als risicogroep krijgen niet automatisch bescherming. Wel zal de IND bij hen „snel” concluderen dat een aannemelijk gemaakt, individueel risico op vervolging voldoende zwaarwegend is om een asielverzoek in te willigen.

Het verzoek om Pakistaanse christenen als risicogroep aan te merken, werd in februari gedaan door CU-Tweede Kamerlid Voordewind. Ook de christengemeente Bunde Meerssen drong daar onlangs in Den Haag op aan, tijdens de overhandiging van een petitie om de situatie van verdrukte christenen in Pakistan onder de aandacht te brengen van de Tweede Kamer. „Bewijsmateriaal in asielzaken wordt door de IND nauwelijks inhoudelijk getoetst, zo waarschuwde woordvoerder Johan van Groningen van de Limburgse kerkgemeenschap destijds.