Oliver neemt een aanloopje. Zijn kleurige scherm ontvouwt zich in de lucht, vlug wipt hij in zijn harnas. Nog een laatste blik op de windvaan. Die staat gunstig. Een sprong en daar zweeft de paraglider door de lucht.

Lachend kijkt zijn vrouw Gabriella hem na. Ze is vanmorgen vroeg samen met Oliver en hun 2-jarige dochtertje uit het Duitse Beieren speciaal naar de Markbachjoch gekomen. „Wij wonen hier slechts een uurtje rijden vandaan.”

Volgens de Beierense is paragliding geen moeilijke sport. Met een cursus van een week kom je al een heel eind. Beginners oefenen een stukje lager op de Markbachjoch.

De paragliders zijn zo’n tien minuten onderweg naar de landingsweide. „De thermiek vinden is een kunst apart.” Gabriella wijst op een grijzende man die net zijn scherm heeft ingepakt en richting de gondels loopt. „Hij springt hier al veertig jaar. Ooit begon hij hier als eerste. Hij beheerst de kunst van het vliegen op thermiek heel goed. Hij was net anderhalf uur in de lucht.”

Paragliden een gevaarlijke sport? Gabriella schudt beslist haar hoofd. „Nee hoor. Je moet natuurlijk goed op het weer letten. Als er een harde wind staat, spring je niet. En je moet ook altijd naar de windvaan kijken. Je moet niet met de wind in je rug springen.”

Toch heeft Gabriella de sport drie jaar niet beoefend. Ze wijst op haar dochtertje. „Om haar heb ik een pauze genomen, maar nu ben ik weer begonnen. Het is zo geweldig om door de lucht te zweven. Mijn man en ik wisselen elkaar af. Het voordeel van deze plek is dat ons dochtertje hier lekker kan spelen.”

Het kleine meisje vermaakt zich inderdaad uitstekend op de trampoline en de schommel. Af en toe plukt ze een handje gras en geeft dat aan de geiten die er ook rondlopen. Het speeltuintje is niet groot. Wat oudere kinderen zijn er dan ook snel uitgekeken. Dat is bij het miniblotevoetenpad op de Schatzberg –een aantal toppen verderop– veel minder snel het geval. Grote kans dat als de ouders het terras van het restaurant bij het middelstation willen verlaten –de top lonkt–, de kinderen het nog lang niet zat zijn.

Vanuit de kabelbaan ziet de toerist de bosbessenvelden onder zich vandaan glijden. Boven op de top wacht een kleine ontnuchtering: een schallende radio ‘ondersteunt’ de bouwvakkers. De mannen zijn hard aan het werk. Vanaf eind december moet de nieuwe skiverbinding tussen de gebieden Alpbach en Wildschönau klaar zijn. Wintersporters kunnen dan hun hart ophalen aan 145 kilometer piste. Ongetwijfeld zal de nieuwe verbinding in de winter toeristen aantrekken.

Ook in de zomermaanden is de Wildschönau een populaire streek. Toch is er in de bergen –ook tijdens het hoogseizoen– niets te merken van zwarte zaterdagen. Gelukkig ook maar, want de weg van het slaperige dorpje Thierbach naar Mühlbach is er eentje waar angsthazen liever geen tegenliggers ontmoeten. Kronkelig en langs diepe afgronden. Maar vlak bij Thierbach en Mühlbach ligt de Kundler Klammweg. En die mag geen toerist missen.

Naast het goed begaanbare pad –zelfs geschikt voor wandelwagen en rolstoel– stroomt de Wildschönauer Ache, een zijrivier van de Inn. Natuurlijk gaat er achter het ontstaan van de kloof een spannende legende schuil. Vroeger zou er een groot meer in de Wildschönau geweest zijn. In het water leefde een verschrikkelijke draak. Een slimme boer doodde het dier met behulp van een list. Maar de draak zou geen draak zijn geweest als hij niet nog net voordat hij doodging met zijn staart en zijn klauwen een gat zou hebben geslagen in de bergen. Door de smalle kloof –de Kundler Klamm– stroomde het meer leeg.

Het wandelpad is vanaf twee kanten te bereiken. Wie de auto bij Mühlbach parkeert, moet een paar kilometer lopen voordat hij bij de kloof zelf is. Wie daar geen zin in heeft, kan beter op het royale parkeerterrein in Kundl parkeren. Vlak voor de mooie, houten toegangsbrug (geen entreegeld overigens) stort het water van het riviertje naar beneden. Twee boomstammen steken uit het vallende water omhoog. Gaas moet vallend gesteente tegenhouden. Geen overbodige luxe, zeker niet na een heftige regenbui.

Voor de echte wandelfanaten is de Kundler Klammweg een eitje. De route tot het eindpunt is slechts 7 kilometer. En de eigenlijke kloof is nog veel korter, maar zo’n 2 kilometer. Maar de indrukwekkende steenmassa aan beide kanten van het pad, het snelstromende water en de mooi uitgeslepen stenen maken de tocht meer dan de moeite waard.

Dat vindt ook de Nederlandse Lous van Eyk. Als mensen haar vragen wat ze in de Wildschönau vooral moeten gezien hebben, noemt ze de Kundler Klamm ook altijd op.

Van Eyk kan het weten. Ze woont –dankzij haar toenmalige skileraar– inmiddels bijna 23 jaar in Tirol. Terug naar Nederland zou ze niet meer willen. „Oostenrijkers zijn met weinig tevreden. Het leven is hier ook veel rustiger. Mensen geven hier ook veel meer om de natuur dan in Nederland, is mijn indruk.”

Tijdens de zomermaanden begeleidt Van Eyk vijf dagen per week excursies voor kinderen van 5 tot 14 jaar. Deelname is gratis, alleen entreegelden en maaltijden zijn voor eigen rekening. Overwegend Duitse families maken gebruik van deze service van het plaatselijke VVV-kantoor.

Op drukke dagen heeft Van Eyk zo’n twintig kinderen onder haar hoede. Haar favoriete excursie staat in het teken van goud. Op een alpenweide, vlak naast een klein beekje, luisteren de kinderen geboeid naar haar uitleg over het goud wassen.

In grote schalen strooit Van Eyk wat zand gemengd met goudkleurige korreltjes. „Vanmorgen heel vroeg ben ik al op een geheime plaats in de bergen geweest. Daar heb ik dit goud gevonden. Willen jullie het voor me uit het zand halen?”

De kinderen laten een klein beetje water uit het beekje in de grote schalen lopen. Dan spoelen ze de inhoud rond. De oooh’s en aaah’s zijn niet van de lucht.

Vlug peuteren de vakantiegangertjes de kleine korreltjes uit het zand. Die mogen in een plastic zakje om straks aan de ouders te laten zien. Van Eyk ziet het zoeken naar het pyriet –ook wel gekkengoud genoemd– glimlachend aan. „Pas was er een jochie dat doorvroeg, maar meestal geloven de kinderen mij. Ze vinden het een spannend verhaal.”

Niet alles is goud wat er blinkt. Zelfs in de Alpen niet.

>>wildschoenau.com

Niederau, Oberau, Auffach en Thierbach. Samen vormen ze de vier kerkdorpjes van de gemeente Wildschönau in Tirol. Een greep uit de uittips in deze regio. „Hock di her.”

Bonte verzameling

Leuk voor een regenachtig uurtje: het Tiroler Holzmuseum in Auffach. De houten woning van houtsnijder en beeldhouwer Hubert Salcher staat propvol met houtsnijwerk. Zelfs zo vol dat rugzakken door hem óf naast de kassa óf op de buik worden gedirigeerd. De collectie van het museum is een bonte verzameling: keukengerei, maar ook muziekinstrumenten. Speelgoed, maar ook een kerststal. Zelfs de originele schoenmakerswerkplaats van Salchers vader is te zien. Natuurlijk is er ook een –eveneens propvol– winkeltje waar houten souvenirs te koop zijn.

>>holzmuseum.com

Kaasboerderij

Knoop maar geen praatje aan met Johann Schönauer, de kaasmaker van de Schönangeralm, want zijn Tiroler accent is niet te verstaan. Dat je kijkt naar zijn werkzaamheden heeft de man vast liever, want dagelijks moet hij 1700 liter melk onder zijn handen door laten gaan. De markante kaasmaker won al vaak prijzen met zijn bergkaas, emmentaler, camembert en kruidenkazen. Toeristen én Oostenrijkers weten de Schönangeralm dan ook wel te vinden voor een stukje kaas. Prettige bijkomstigheid: de parkeerplaats bij de boerderij is een handig vertrekpunt voor mooie bergwandelingen.

>>schoenangeralm.at

Oostenrijkse keuken

Een kijkje in een authentieke Oostenrijkse keuken? Strijk neer bij Kellerwirt in Oberau. Eigenaar Hans Keller –gekleed in de traditionele leren broek– is de zesde generatie Keller die het prachtige, oude hotel (in oude papieren duikt de naam Kellerwirt al in 1275 op) runt. De kok laat zich leiden door wat er in de tuin of in de natuur groeit. En natuurlijk staan de echte Oostenrijkse Knödel (balletje gemaakt van deeg) naar geheim familierecept op het menu. De familie Keller biedt naast hotelkamers ook royale familie-apartementen aan tegen schappelijke prijzen. Ook leuk in Oberau: brood halen bij de kleine bakkerij. Bij elke bestelling schuift de bakkersvrouw een paar extra broodjes gratis in de zak erbij. De promotiekreet van de Wildschönau „Hock di her” (Kom erbij) blijkt niet alleen op papier te bestaan.

>>kellerwirt.com

Bergboeren

Het Bergbauern Museum biedt een mooie inkijk in het boerenleven. Tot 1992 was het eeuwenoude pand nog bewoond. Toen de bezitter een nieuwe boerderij aan de overkant bouwde, besloot de gemeente Wildschönau de boerderij te kopen. De tentoongestelde stukken verzamelden vrijwilligers uit de dorpen van het hele dal. De keuken van de boerderij is heel groot. Dat moest ook wel. Want door de eeuwen heen woonden er vaak grote gezinnen (tot ongeveer veertien kinderen). Ook de grootouders en het personeel kregen een plaatsje aan de keukentafel. De boerin moest vaak voor zo’n twintig personen koken. Handig: bij de balie is een Nederlandse uitleg verkrijgbaar.

>>bergbauernmuseum.at

Gratis bergbanen

De gemeente Wildschönau biedt extra service aan toeristen. Bij aankomst krijgen ze van de verhuurder van hun accommodatie de WildschönauCard, waarmee ze flink kunnen besparen. Bijvoorbeeld op de kabelbanen Markbachjoch en de Schatzbergbahn (gratis). Ook attracties als het openluchtzwembad en musea zijn kostenloos te bezoeken. Christine Silberberger, van het Oostenrijkse VVV-kantoor, is blij met de kaart. „Twee jaar geleden zijn een paar regio’s met een vergelijkbare gratis kaart begonnen. Daar sloeg het goed aan. Dus de verwachtingen zijn hooggespannen.”

www.wildschönau.com