De ik-figuur, die veel wegheeft van Werkman zelf, warmt zich aan vroeger. Hij voelt zich opnieuw „de jongen” die in vaders schoenmakerswerkplaats is. Hij hoort vader lachen als moeder het heeft over „synodale laarzen.” Want Werkman waardig, speelt de Vrijmaking van 1944 op de achtergrond mee.

Maar ook ziet de hoofdpersoon dat de dementie bij zijn moeder niet stilstaat. En dat het huis waar hij opgroeide binnenkort wordt opgeslokt door een meubelzaak. „Over enkele maanden (…) zou deze kleine geografische eenheid niet meer bestaan. (…) Oude kadastertekeningen en meetapparatuur zouden de plaats waar ik probleemloos in God had geloofd opnieuw kunnen lokaliseren, maar dat zou niets betekenen.”

Het christelijke Boekenweekgeschenk is niet een boek om ademloos uit te lezen – zoals vorig jaar de detective ”Aslander”. Het is meer iets om gestaag door je gedachten te laten glijden. Werkman strijkt de rimpels die er onvermijdelijk zijn in het leven –of het nu kinderangst is of geloofstwijfel– niet zomaar glad. ”Een dagje naar huis” is een waardige kennismaking met christelijke literatuur, ook door de rijke taal van Werkman. Een ietwat meeslepender plot had het aantrekkelijker kunnen maken voor het brede publiek waarvoor het is bedoeld.

Boekgegevens

”Een dagje naar huis”, Hans Werkman; uitg. Mozaïek, Zoetermeer 2013 (i.s.m. Brancheorganisatie voor het Christelijke Boeken- en Muziekvak); ISBN 978 90 239 9431 2; 96 blz.; tot en met 24 maart gratis bij de besteding van € 12,50 aan boeken in de christelijke boekhandel.