„Welkom in het sloophuis”, grimlacht Jacqueline Verweij, die al 35 jaar in de Oranjewijk woont, maar vreest voor de sloop van haar huis. Ze doet er nog een schepje bovenop: „Kijk maar eens goed rond; de scheuren zitten al in de muur.”

Hoewel ze het een tikkeltje schertsend bedoelt, is Verweij wel degelijk ontevreden. Ze is boos op de woningstichting en op de wethouder.

Sinds 2007 verkeren de bewoners van de Oranjewijk in onzekerheid over het voortbestaan van hun huurhuizen. Aan de Dalwagen, een centrale weg door het dorp, en de Irenelaan zijn inmiddels al vier woningen gesloopt.

Als het aan de Stichting Woningbeheer Betuwe (SWB) en verantwoordelijk wethouder Keuken ligt, worden voor het einde van dit jaar nog eens tien woningen met de grond gelijk gemaakt. Ten slotte wordt voor 55 woningen nog bekeken of ze voor een opknapbeurt in aanmerking komen of dat ze toch ook onder de sloophamer moeten.

Zonder slag of stoot gaat het allemaal niet. Samen met een aantal andere bewoners, onder wie Chris van der Werf, probeert Verweij al jarenlang de sloop te verijdelen.

Wat de bewoners het meest tegen de borst stuit, is de „oneerlijkheid en slechte communicatie” van de SWB en wethouder Keuken. „Daar begon het allemaal al mee”, memoreert Verweij.

„Nadat we een aantal jaren hadden gediscussieerd over de sloop, stelde de woningstichting in 2010 voor dat we in samenwerking met een architect een alternatief plan zouden inleveren. Ons voorstel, waarin we vooral inzetten op de renovatie van bestaande woningen, werd keihard afgekeurd. Ze zeiden ineens dat ze niet aan renovatie doen.”

Jos Stikvoort, manager vastgoed bij de SWB, interpreteert de situatie anders. „We hebben vooraf een aantal voorwaarden opgesteld op gebieden als ruimtelijke ontwikkeling en budgettering. De oplossing die werd aangedragen, ging op bepaalde punten buiten de afgesproken kaders. De kostenraming was wat ons betreft te positief en zaken als asbestsanering en woninginrichting waren in de berekening niet meegenomen. We konden daar simpelweg niet mee akkoord gaan.”

Dan kun je altijd nog samen naar het plan kijken, om te bezien of je het eens kunt worden, vindt Van der Werf. „Maar ze wilden alleen maar praten over sloop, niet over renovatie. Waarom lieten ze ons dan een plan maken? Ik snap dat niet.”

Nadat het met de SWB spaak liep, stapten de bewoners naar wethouder Keuken. Volgens Verweij beloofde hij op een gegeven moment een klankbordgroep op te starten met de gemeente, de SWB en bewoners die de situatie opnieuw zou beoordelen. „Hij heeft beloofd dat deze klankbordgroep alle varianten tussen nul en honderd op een rij zou zetten, dus inclusief de renovatie-nieuwbouwvariant van onszelf”, aldus Jaap Huurman, de bewonersadviseur die zelf bij dat gesprek in februari aanwezig was. „De gemeenteraad zou uit al die varianten een keus mogen maken.”

Keuken, die zelf niet op de kwestie wil reageren, zou volgens de bewoners later beweerd hebben dat hij dat nooit heeft gezegd. Van der Werf: „Hij zou bedoeld hebben dat hij na de sloop met bewoners in gesprek wil om te praten over de indeling van de wijk. Over hoe de huizen komen te staan en dat soort dingen. Nou, daar hebben wij geen wethouder voor nodig.”

Omdat Keuken in de ogen van de Dodewaarders niet de waarheid spreekt, dagen ze hem op 17 april voor de rechter om hem onder ede te laten horen.

Volgens Van der Werf kan de wethouder er eigenlijk niet meer onder uit komen. „Alles wat hij gezegd heeft, staat op de opname van de vergadering. Hij moet dus nu de waarheid gaan vertellen.”

Ondertussen zijn Verweij en Van der Werf vol goede moed over de toekomst van de Oranjewijk. „De sloop kan nog jaren worden vertraagd. Wij blijven hier koste wat kost zitten. We gaan pas weg als de bulldozer naar binnen rijdt.”