het beeld op van op hol geslagen jonge paarden. Hij wil het volgende in overweging geven: Wanneer paarden ervandoor gaan, heeft dat een of meer oorzaken. Allereerst: Is de berijder onrustig, dan heeft dat direct zijn uitwerking op het paard zelf. De macht over het paard berust dan niet meer op ons gewicht of verbaal geweld. Het dier wordt er alleen maar nerveuzer van.

Raakt de ruiter in paniek, dan kan hij het helemaal wel vergeten. Hij is de controle kwijt. Men moet oppassen dat het paard niet ”op slot” gaat zitten. Dat is meestal het gevolg van bruut geweld. Paniek bij de berijder leidt onbewust tot hardhandig aantrekken van de teugels. Het paard word zenuwachtig en gaat in verzet.

Opvoeding
Wij weten dat opvoeding een moeilijk werk is. Een kwestie van geven en nemen. Dat moet je steeds weer uitproberen. Het gaat er uiteindelijk om het kind te winnen. Als ouders de controle kwijtraken, moeten zij onmiddellijk bij zichzelf te rade gaan.

Gaat er voldoende rust van ons uit? Hebben wij voor eigen hart en leven rust gezocht en gevonden in God? Zwaarwichtigheid en luidruchtigheid richten niet veel goeds uit. Het werkt de kinderen op de zenuwen. Ze worden onrustig en gaan er vroeg of laat vandoor.

Zij worden daartoe bovendien gestimuleerd door de massamedia, die het afwijzen van christelijk en ouderlijk gezag alleen maar in de hand werken. Bezinning op het gebruik van de media is dan ook van levensbelang voor ouders en kinderen. Voor kerk en school.

Nog iets: Men moet het paard, vooral jonge paarden, met respect behandelen. Zure ruiters maken zure paarden. Dat geldt voor het gezin, de kerk en de school. Als jongeren gaan ”slaan”, kan dat wijzen op gebrek aan respect. Negatief of kleinerend gedrag tegenover onze kinderen leidt vroeg of laat tot het afwerpen van hun berijders. En het maakt dan niet meer uit of ze warm- of koelbloedig zijn. Een zure behandeling verbittert onze jongeren.

Weersomstandigheden
Nervositeit bij paarden heeft ook te maken met weersomstandigheden, zoals storm en onweer. Het paard ondergaat daarvan intuïtief de invloed, zoals ook bijvoorbeeld van een onrustig publiek.

Dat is -men kan het zich wellicht nog herinneren- gebleken bij het huwelijk van onze kroonprins en Máxima vorig jaar in Amsterdam. De paarden ervoeren het rumoer van het publiek als bijzonder irritant. Had het publiek zich wat rustiger gedragen, dan zouden de paarden zich beter hebben kunnen beheersen.

Laten wij niet vergeten dat de weersomstandigheden voor onze jongeren bepaald niet gunstig zijn. Het stormt in de wereld en het onweert in de kerk. De gevolgen daarvan zullen niet uitblijven. Ik heb de indruk dat jongeren geestelijk uitermate nerveus zijn geworden. Er waait allerlei wind van leer. Zij worden geconfronteerd met een onrustige en schreeuwerige omgeving: muziek van de wereld in combinatie met het rumoer in de kerk. Erger kan het eigenlijk niet. En dat laat zijn sporen na.

Als jongeren op hol slaan, moet ons dat te denken geven. Hebben wij in veel gevallen niet zelf het klimaat geschapen waardoor wij hen niet meer in de hand kunnen houden?

Lief en vals
Er zijn lieve en valse paarden. Gewillige en weerbarstige. Mijn vader, die ooit als ouderling de kerk in Katwijk diende, gebruikte zijn ervaring met paarden wel eens als voorbeeld op huisbezoek. Voor de Tweede Wereldoorlog werden regelmatig paarden uit Oost-Europa geïmporteerd die nooit voor een wagen of rijtuig hadden gelopen. Het was de kunst om ze in het gareel te krijgen. De eigenaar wist van tevoren nooit zeker wat voor vlees hij in de kuip had.

Sommige paarden lieten zich heel gemakkelijk inspannen. Een handjevol suiker was voldoende. Andere moesten stevig gecorrigeerd worden voordat zij zich lieten inspannen. Er waren er ook die pertinent weigerden. Zij gingen erbij liggen en wilden niet meer opstaan. De uiterste remedie was een bos stro, die tegen de buik van het paard gelegd werd en aan de buitenkant werd aangestoken. Meestal was dit uiterste middel voldoende. Het dier sprong overeind en gaf zich over. Ten slotte waren er ook de hopeloze gevallen. Zij kozen voor het absolute verzet. Ze waren zogezegd niet vooruit te branden.

Bij wijze van toepassing zei mijn vader dan: Dat is nu de mens.

Als ouders moeten wij elkaar niet te snel veroordelen. Kinderen zijn niet allemaal hetzelfde. Er zijn meegaande kinderen en kinderen die in verzet gaan. Blijkbaar zijn dat er nu heel veel. Daaraan kunnen ouders hun handen vol hebben. En wie weet hoe zij worstelen aan de troon der genade. Om dan ook nog eens te moeten aanhoren dat het geen wonder is dat hun kinderen voor de wereld kiezen, dat komt wel erg hard aan.

Kunnen wij niet beter met elkaar onze moeite delen en elkaar opdragen aan de God van het wonder? Elkaar bemoedigen vanuit het Evangelie van de grote Koning, Die alle macht heeft in hemel en op aarde, onze hectische wereld? Zou Hij geen raad met onze kinderen weten?

Wij moeten ons bewust zijn van het feit dat wij met onze kinderen in zonden ontvangen en geboren zijn. En dat het een groter wonder is als zij zich aan het Woord gewonnen geven, dan dat zij zeggen: „Wij willen niet dat Christus onze Koning is. Wij willen popmuziek en een open internet.” Wees dus barmhartig, zoals God barmhartig is en zijn Zon laat opgaan over bozen en goeden.

Het wonder
Het is een uiterst pijnlijke ervaring voor ouders als zij de greep op hun kinderen verliezen. Dan blijft alleen de weg van het wonder over. De uitweg naar Boven.

Kinderen opvoeden is soms paardenwerk. Maar gelukkig is daar ook nog het vrijegenadewerk. Veel ouders beleven de nood van hun kinderen. Maar laten ze niet in paniek raken. Alle dingen zijn mogelijk bij God. Laten uitgewerkte ouders de moed niet opgeven. Manasse en Saulus van Tarsen lieten zich in hun eertijds niet beteugelen. maar Gods onweerstaanbare liefde kreeg hen in het gareel. Hoop op God en sla het oog naar boven.

Wat heel belangrijk is: goed voer en een warme stal. Goed voer: een paardenliefhebber zoekt met zorg de voeding uit, hoe verser hoe beter. Het paard dat niets anders krijgt dan bedorven etensresten en beschimmeld brood, zal niet op hetzelfde moment bezwijken, maar wordt op den duur dof en traag, of loopt na verloop van tijd kreupel. En het eindstation is de dood.

Een warme stal: dat is de liefde! In gezin, kerk en school. Dat is onmisbaar voor het welzijn van onze jongeren. Orthodoxie zonder liefde is beschimmeld brood. Voor een aangepast Evangelie geldt hetzelfde. Het is bedorven en leidt tot de ondergang van onze kinderen. Het zal er maar om gaan om de gezonde woorden van onze Heere Jezus Christus te bewaren in een vernieuwd hart.

Nog één ding: Ik heb wel eens gebeden voor een paard, een Fries, die uit de wei was ontsnapt. Hij drong mij zonder pardon opzij. Er was geen houden aan. Hij stormde het terrein af in de richting van een drukke rijweg en ik zag de ramp al gebeuren. Het kon mensenlevens kosten.

Ik heb toen voor het eerst van mijn leven voor een paard gebeden. Tot mijn grote verwondering en vreugde stond hij stil, vlak voor de uitgang.

Wij kunnen kinderen voor onze ogen verloren zien gaan. Maar vergeet alstublieft de God van het wonder niet, juist wanneer u in de reportages zo veel hebt herkend. Onze kinderen zijn meer waard dan jonge paarden.

Omdat zij voor de eeuwigheid zijn geschapen.

De auteur is christelijk gereformeerd predikant in Driebergen.