Goten hangen erbij, het dak zit onder het mos en het bedehuisje staat scheef. Toch is het nog altijd onmiskenbaar een kerk met karakteristieke boogramen. „Ik heb het lekkende dak dichtgemaakt, maar het blijft lapwerk. Om het gebouw helemaal op te knappen is 2 ton nodig. We zijn zeker niet arm, maar dat kunnen we niet betalen”, zegt Roland, zittend in de keuken met uitzicht op de kerk in de tuin.

Het duo viel in 2008 als een blok voor een huis in Wetering, een buurtschap nabij Blokzijl in de Overijsselse gemeente Steenwijkerland. Hij is manager bij een grote speelgoedfabrikant, zij is kunstenares en docente. Dit was de plek waar ze oud wilden worden. De woning aan de vaart werd steen voor steen gerestaureerd tot een droomhuis.

Toen het klaar was, bleef de vraag over: wat te doen met de kerk in de tuin? Het godshuis draagt volgens het paar bij aan de mystieke sfeer die op het erf heerst en waar ze zo van houden. „Soms als het ’s avonds donker wordt, doen we het licht in de kerk aan. Dan lijkt het net alsof er een dienst aan de gang is. Als je goed luistert, hoort je het harmonium bijna spelen.” Het stel is niet kerkelijk, maar wil zich ook niet ongelovig noemen. „We houden erg van ons kerkje. Als je in het gebouwtje staat, proef je de sfeer van vroeger.”

De kerk werd in 1910 in opdracht van de doopsgezinde gemeente van Blokzijl gebouwd in Wetering, een buurtschap midden in de natuur. Onder de kerk schijnt een ijskelder te liggen, vroeger gebruikt om blokken bevroren water in op te slaan die maanden na de winter nog gebruikt konden worden. Tot de bouw van de vermaning, zoals een doopgezinde kerk ook wel heet, moest de bevolking, veenarbeiders, vissers en keuterboeren, een behoorlijke reis ondernemen om ’s zondags te kerken in Blokzijl. Door een lokaal voor „godsdienstoefeningen” in het afgelegen gehucht neer te zetten, hoefde men alleen maar de punter te nemen om naar de kerk te varen. Mensen legden letterlijk aan voor de deur.

Het gebouw bood plaats aan vijftig personen. Eens in twee weken vond er een dienst plaats. In 1950 was het gebouw niet meer nodig en sindsdien staat het leeg. Harmonium, preekstoel, stoelen met biezen matten, de kachel, alles is weg. Roland en Jeannette gebruiken de kerk nu als opslagruimte.

Het gebouw verkeert in een deplorabele staat. Binnen ligt een oude Weteringse punter die Roland restaureert. De mast past maar net in de kerk; een fiets hangt aan de wand. Een luikje in de muur staat open. Het deurtje hangt scheef. „Daar lagen vroeger de Bijbels achter.”

Hier en daar buigen plafondplanken gevaarlijk door, de vloer staat bol. Het is koud en vochtig.

Je zou zeggen: weg ermee. Maar dat willen Jeannette en Roland niet. „De kerk is een van de laatste cultuurhistorische gebouwen met een rijke geschiedenis aan de Wetering. Andere oude kerken zijn er niet meer. Hier werd getrouwd, gedoopt en vanuit hier werden mensen naar hun laatste rustplaats gebracht. Dit kerkje hoort bij de historie van deze buurtschap. Dat mag niet zomaar verloren gaan”, zegt het paar.

Roland en Jeannette probeerden al subsidie te krijgen voor een restauratie. Het bleek te kostbaar. Eind vorig jaar plaatsten ze een advertentie in de dorpskrant met de vraag of er suggesties waren vanuit de gemeenschap. Plannen genoeg, maar niemand trok de portemonnee.

Roland en Jeannette hebben dan geen geld, dromen hebben ze wel. „We hopen dit jaar een stichting op te richten om zo fondsen te gaan werven. We willen onder voorwaarden wel afstand doen van het gebouw, mits er maar iets in komt met een maatschappelijke functie. Als het klaar is, zou het een trouwlocatie kunnen worden, een vergaderruimte voor plaatselijk nut, misschien wel weer een kerk. We denken ook aan een atelier of expositieruimte. We hopen weer authentieke stoelen neer te zetten en als het kan een harmonium. Dit mag niet verloren gaan. maar als we niks doen, stort de kerk binnen een paar jaar in. Dan is alles weg.”