Dat beleid brengt een aantal markante verscherpingen. De kritiek bleef echter vooralsnog beperkt tot de gebruikelijke binnenlandse oppositie. In ieder geval ziet het ernaar uit dat Denemarken binnen de kaders blijft van wat in Europa nog acceptabel wordt geacht, waardoor een herhaling van de Oostenrijkse affaire-Haider in het noorden nauwelijks reëel lijkt.

Er was in elk geval genoeg belangstelling voor de presentatie van het immigratiebeleid. Maar gezien de grote plaats die dit onderwerp in de verkiezingsstrijd in november had, verbaast dat niet. De partijen die de immigratie het meest wilden beperken, wonnen de verkiezingen. De liberale integratieminister Haarder, oud-minister van Onderwijs en ex-europarlementariër, laat met de beleidsvoornemens in ieder geval blijken de beloftes te willen nakomen.

Zowel asielzoekers als immigranten op grond van gezinshereniging krijgen het daardoor een stuk moeilijker om Denemarken binnen te komen. Ten eerste wordt in dit kader het begrip ”de-factovluchteling” geschrapt uit het Deense woordenboek. Dat betekent dat alleen nog asiel wordt verleend aan personen die daarop volgens de conventies van de Verenigde Naties recht hebben; dus aan personen die om politieke of religieuze redenen worden vervolgd.

Onderduiken heeft verder geen zin meer, want dan wordt de behandeling van de asielaanvraag direct gestaakt. En om nog wat te noemen: vluchtelingen met een verblijfsvergunning die op vakantie gaan naar het land waar ze uit zijn gevlucht, kunnen daar dan meteen blijven. Of dat veel zal helpen, is ook voor Haarder de vraag, maar het helpt mogelijk wel de onvrede onder brede lagen van de bevolking enigszins weg te nemen.

Belangrijker voor de beperking van de instroom van allochtonen is volgens de bewindsman het beleid ten aanzien van gezinshereniging. Om deze instroom in te dammen zal door de betrokken buitenlanders aan een lange reeks voorwaarden moeten voldaan, terwijl het recht op een volledige bijstandsuitkering komt te vervallen.

Het volle pond krijgt men straks pas na zeven jaar verblijf in Denemarken. Tot die tijd hooguit tussen de 50 en 70 procent. Sowieso moeten de immigranten die familie uit hun land van oorsprong halen, in veel uitgebreider mate dan nu kunnen aantonen dat ze economisch voor zichzelf kunnen zorgen.

Kinderrijke families krijgen minder bijdragen. Ook de leeftijd waarop men een partner mag ophalen om te trouwen, wordt verhoogd naar 24 jaar, terwijl zal worden gekeken naar de sociale binding van de partners met Denemarken. Als de binding met het moederland groter is, gaat de immigratie niet door. En als het huwelijk daarna binnen zeven jaar op de klippen loopt, moet de opgehaalde partner weer terug.

De christen-democratische volkspartij (KrF), die in november met de hakken over de sloot in het parlement terugkeerde, heeft er niet echt veel goede woorden voor over, hoewel er ook elementen in het beleid zitten die op instemming stuiten.

„Kruideniersbeleid”, zo typeert partijleider Jann Sjursen de plannen echter over het geheel genomen. Hij struikelt er met name over dat bepaalde buitenlanders die voor de economie onmisbaar worden geacht, wel met open armen worden ontvangen. De regering wil namelijk ook een ’groene kaart’ invoeren.

Echt moeilijk wordt het voor Denemarken pas als dit nieuwe beleid ook niet blijkt te werken. De sociaal-democraten hebben als regeringspartij in de jaren negentig al diverse keren zonder succes geprobeerd de immigratie af te remmen.

De zeer sterk uit de stembusstrijd van november tevoorschijn gekomen populistische antibuitenlanderspartij Dansk Folkeparti zal de eisen aan het huidige kabinet dan ook zeker opschroeven als het wederom op een fiasco uitdraait. De regering komt dan in een echt dilemma: of terugtreden of alsnog een paar internationale conventies aan de laars lappen.