Demonstranten sloten maandag het Tahrirplein in het centrum van de Egyptische hoofdstad Caïro af voor alle verkeer. Ze vonden het tijd worden voor een betoging tegen het bewind van president Mohammed Morsi. Dat mag dan in ieder geval een vrucht van de revolutie heten: de demonstraties in Egypte zijn niet van de lucht. Morsi wordt al wekenlang te verstaan gegeven dat hij de biezen moet pakken, vanaf pleinen, vanaf de straat voor zijn paleis, via internet.

Voor veel Egyptenaren is de ineenstorting van het autocratische en corrupte regime van Mubarak geen bevrijding van dictatuur geworden, maar een val in armoede. De middenstand van Egypte is op de terugtocht en het deel van de bevolking dat echt helemaal niets heeft, is in twee jaar gestegen van een vijfde naar minstens een kwart van de bevolking. Het Egyptische pond is op een historisch dieptepunt geraakt.

Dat zijn geen cijfers om vrolijk van te worden. Daarbij komt dat minderheidsgroepen, zoals de kopten, zich verder naar de marge van de samenleving gedrukt voelen. Duizenden Egyptische christenen zouden het land sinds de revolutie hebben verlaten, uit angst voor verdere repressie.

Morsi zelf zegt niet te begrijpen waarom christenen de benen nemen. „Het begrip minderheid is niet van toepassing op christelijke Egyptische burgers”, zei hij in een recent interview met de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ). „Zij zijn burger van het land, zoals alle anderen.” En: „Mijn verhouding met de kopten is zeer goed. Ik zie geen problemen.”

De Egyptische president ontkende in het interview overigens niet dat Egypte zijn problemen heeft. „Natuurlijk hebben we die (…) Dat is normaal na revoluties.” Morsi gelooft echter dat het de goede kant op gaat met het land, maar benadrukt dat het tijd kost om veranderingen te bereiken. „Bid u voor ons!” zegt hij.

De Egyptische oppositie kan het echter niet geruststellen. Ze ziet in de praktijk te veel signalen die haar doen terugdenken aan oude tijden, toen farao Mubarak de scepter zwaaide.