In de vroege ochtend van 1 februari wordt het gezin Stark ruw gewekt door harde bonzen op de ramen: „Stark, opstaan! De dijk breekt door! Help!” Samen met zijn vader en twee broers gaat de 11-jarige Stark naar de nabijgelegen dijk langs de Waddenzee. Daar blaast de harde wind hen bijna omver. In één oogopslag zien de vier dat de door de storm aangerichte schade inmiddels aanzienlijk is. Ze weten niet hoe snel ze zich aan moeten sluiten bij de andere vrijwilligers om de forse bressen in de dijk te vullen met zandzakken.

„Sterke mannen rolden zeilen uit en probeerden deze met vereende krachten zo glad mogelijk in een gat van de dijk te krijgen. Zandzakken erop gooien en hup, naar het volgende gat”, zegt Stark. Levendig herinnert hij zich dat er met vereende krachten werd gewerkt om de gaten in de dijk te dichten. „De bakker, de melkboer, de pastoor en de dominee, allen deden wat ze konden om de dijk overeind te houden.”

Bij velen is de spanning van het gezicht te lezen: houdt de dijk het? Ontembaar beuken golven op de dijk en doorweken de klei. De zwaar gehavende beschutting tegen de zee wiebelt met elke aanrollende golf flink heen en weer. Juist als bij velen de moed in de schoenen zinkt, breekt enkele kilometers verderop een dijk van polder De Eendracht nabij De Cocksdorp door. Onmiddellijk stroomt de zee landinwaarts, waardoor enkele bewoners van boerderijen en werkers aan de dijk de verdrinkingsdood sterven. Doordat het water eindelijk ruimte heeft om weg te stromen en het tij keert van vloed naar eb, blijft de dijk waaraan Stark meehelpt overeind.

Uiteindelijk is Texel bewaard voor een veel grotere ramp. Was de dijk bij Oosterend doorgebroken, dan had een derde deel van het eiland onder water hebben gestaan. Het geboortehuis van Stark, het Kaapse Huisje, stond dicht bij de dijk. Het bestaat nog.

Voor de zekerheid zijn moeder Stark en haar zes dochters door een buurman met trekker en aanhangwagen naar het hoger gelegen Oosterend gebracht. Dat was achteraf gezien niet nodig geweest. Anderen vluchtten niet. Stark: „Onze buurman piekerde er niet over weg te gaan. Hij wilde bij een eventuele dijkdoorbraak zijn koeien eerst in veiligheid brengen. Dwaasheid natuurlijk, want hij zou met vee en al zijn omgekomen. Gelukkig heeft het zover niet hoeven komen.”