De tram was berucht om de vele zware ongelukken die ermee gebeurden. Soms met dodelijke afloop. De grootste ramp was in augustus 1927 toen de wissel bij de Gooische Boer, nu hotel Jan Tabak, niet naar behoren functioneerde. Als een „levensverdervende stoomwals”, zo schreef de Laarder Courant De Bel destijds, verpletterde „de dampende en stomende machine” onder anderen een man, een vrouw en hun 9-jarig zoontje uit Amsterdam.

Voormalig VVD-raadslid E. van Bruggen (1937), de geestelijk vader van het monument, maakte als jongetje met zijn ouders regelmatig een uitstapje naar het Gooi met de tram. Die was allang geschiedenis toen Van Bruggen kwam wonen aan het voormalige tracé waar de tram –volgens de overlevering– de helling van de Blaricummerhoogt geregeld niet kon nemen. De passagiers werden dan verzocht om uit te stappen.

De treinverbinding van 1874 tussen Amsterdam en Utrecht via Hilversum ging aan Laren voorbij. Dit tot grote onvrede van Jan Hamdorff, die hoopte op gasten voor zijn hotel. Dankzij zijn lobby werd de route van de Gooische Stoomtram vanaf Amsterdam twee jaar na de start in 1880 doorgetrokken tot Laren. Datzelfde jaar startte ook het traject Hilversum, Laren, Blaricum en Huizen. De lijn stopte in Huizen op de Speklaan –nu Lindenlaan– voor hotel Hendriks, later Promenade. Nu staat hier bouwbedrijf Slokker.

Een jaar later begon de Hollandse IJzeren Spoorweg Maatschappij met een stoomtram vanuit Bussum naar Huizen met een houten gebouwtje voor het huidige Prins Bernhardplein als eindpunt. Toen dit traject in 1917 werd overgenomen door de Gooische Tramweg Maatschappij, die de lijn naar Hilversum al in handen had, kwam er doorgaande verbinding via de Ceintuurbaan. De Naarderstraat kreeg een heus station, met daarboven een woning voor de stationschef en zijn gezin. Vanaf 1947 reed de Gooise Stoomtram alleen nog voor goederen tussen Huizen en Bussum.

In september 2001 was de stoomtram ter ere van de vijftiende Huizerdag weer even terug. Een weeklang pendelde de locomotief op een traject van 300 meter over de Naarderstraat. „Het was een groot succes”, herinnert Thijs Papelard van de Stichting Gooise Stoomtram Huizen.

Sindsdien rijpte in het hoofd van Van Bruggen langzaam het idee voor een monument. Daarvoor riep het voormalige raadslid de hulp in van de –tot dan toe slapende– stichting. Het monument moest niet te duur zijn en het moest uit één staalplaat gesneden worden.

„Maar toen kwam de crisis”, vertelt Van Bruggen. „De meer dan honderd bedelbrieven brachten nauwelijks resultaat”, zegt Papelard. Volgens Peter Kos, eveneens van de stichting, kwam dat door de persoonlijke benadering. „Het doel was: voor Huizers door Huizers. En dat lukte in de meest letterlijke zin. Van de één kregen we krimpvast beton. Bouwer Vreeswijk en Koebrugge regelde de plaatsing en het staal is bewerkt door Staalwerk Huizen. Een leuke klus, even iets heel anders. Door die samenwerking waarin iedereen belangrijk is, krijg je iets moois voor elkaar”, aldus Kos. Papelard: „Dat is de charme van Huizen. Samen kom je op een hoger plan.”

Daarnaast was er enige vertraging door onvoorziene problemen met de techniek door de vormgeving. „Een zwaarder stalen kader was nodig omdat het monument veel wind zou gaan vangen. Een voordeel 
was dat daardoor het binnenwerk weer lichter uitgevoerd kon worden. De herberekening zou de constructeur gratis doen, maar daarmee belandde het project op een niet urgente stapel, waardoor het wat langer duurde”, zegt Van Bruggen.

Volgens Papelard waren zorgen over belemmering voor het zicht op de rotonde onnodig. „Dat is allemaal beoordeeld bij de omgevingsvergunning die we hebben gekregen. Net als de vrees voor jongeren die het beeld als hangplek zouden kunnen gebruiken. Of de graffiti.”