Ik las de briefwisseling opnieuw, maar kreeg er geen vat op. Ik heb oprechte waardering voor beide mannen en hun openheid, het onderlinge respect en de poging om dingen te verhelderen en onderling uit te spreken. Maar steeds bleven de beelden terugkomen van die christen uit Korea die vertelde hoe ze in stinkende openbare wc-ruimten bijeenkomen met twee, drie christenen om God te loven en de Bijbel te lezen. Van de ”machine gun preacher”, die te midden van gevaar het Evangelie bracht. Zouden zij zich ook zo druk maken als wij over kerkordes, randen van de kerk en wat er wel of niet precies binnen en buiten valt? Ik weet het niet. Het zijn ongetwijfeld net als wij zondige mensen met gebreken, maar hun getuigenissen gaan niet over dit soort zaken. Die gaan over Jezus Christus, hun Verlosser.

Ik voel me schuldig, want ik ben net zo goed onderdeel van de ingezonken en versplinterde kerk als De Graaf en Meeuse, en door erop terug te komen doe ik even hard aan de discussie mee, besef ik nu. ”Partijschap” is een oud probleem. In Markus 9 dacht Johannes dat hij een goede daad had gedaan toen hij zei: We hebben er één de mond gesnoerd die duivelen uitwierp in Uw Naam, en die ons niet volgt. Het ons niet volgen was blijkbaar de toets voor hem. Maar Jezus zei: „Verbiedt hem niet, want er is niemand die een kracht doen zal in Mijn Naam, en haastig van Mij zal kunnen kwalijk spreken.” Daar ligt de eenheid, in die Naam. De zaligheid ligt niet in de vraag of ik Bonder, lid van de Gereformeerde Gemeenten of van een andere kerkelijke denominatie ben, maar of ik persoonlijk, uit genade, Jezus Christus mag kennen als mijn Heere.

En wat zou het heerlijk zijn als op zondag overal over kerkmuren heen openlijk voor andere kerken gebeden en gedankt werd. „Heere, dank U dat we mogen weten dat Uw Woord in zo veel verschillende kerkgenootschappen verkondigd wordt, dat U ook daar Uw gemeente bouwt. Zegen hen, Heere, en ons ook. Laat ons één zijn in Uw Naam.”