Wat je ook van het nieuwe kabinet vindt, over één ding is iedereen het wel eens. Het kwam vorige week, bij het debat over de regeringsverklaring, meer dan eens terug: de nieuwe ploeg heeft veel wijsheid nodig.

Maar ja, wat is wijsheid? Is het wijs dat PvdA en VVD met elkaar in zee gaan? Nee, dat is verraad aan je eigen uitgangspunten, roept de één. Het zijn allemaal plucheplakkers!

Jazeker, het is wijs, dat is juist over je eigen schaduw heenspringen, zegt de ander. Het land moet toch geregeerd worden!

En is het wijs dat ze zo snel al tot een akkoord zijn gekomen? Jazeker, zegt de één, juist in crisistijd moet snel gehandeld worden. Er is al zoveel tijd vermorst. Nee, helemaal niet, roept de ander. Kijk maar naar dat gedoe rond die zorgbelasting – ze wisten niet eens goed waar ze ‘ja’ tegen zeiden. Haastige spoed is zelden goed.

En is het wijs, om uit alle macht te proberen Griekenland in de Eurozone te houden? Jazeker, zegt de één. Het gaat ons allemaal nog meer geld kosten als die Eurozone in duigen valt. Vertrouw er maar op dat het goed komt! Nee, helemaal niet, roept de ander. Het is geld storten in een bodemloze put.

Wat is wijsheid. Iedereen is het erover eens dat wijsheid onmisbaar is. Dat je niet zonder kunt. Wijsheid, om op het juiste moment de juiste beslissingen te nemen. Maar of een beslissing wijs is – daarover lopen de meningen vaak heftig uiteen.

Hoe weet je wat wijs is? Je kunt het vragen aan adviesorganen, aan denktanks. Je kunt referenda houden en enquêtes. Je kunt kijken hoe het vroeger ging en hoe het in andere landen gaat. Dat is allemaal heel nuttig, en levert vaak zeker wat op. Maar lang niet altijd is het doorslaggevend. Heel vaak moeten er knopen doorgehakt worden, terwijl we nog niet precies weten hoe iets zal uitpakken. De tijd zal het moeten leren zeggen we dan.

Maar gelukkig is er meer te zeggen over wat werkelijk wijs is. Ook voor de politiek. Als we het alleen met onze eigen wijsheid moeten doen, zou het er niet best uit zien. God heeft in Zijn Woord ordeningen en leefregels gegeven, waarop wij mogen bouwen, waarnaar wij ons moeten richten, voor een werkelijk wijs beleid. Het heeft geen dageraad, geen toekomst, als we die wijsheid aan de kant schuiven - als we de waarde van het huwelijk miskennen, de zegen van de zondag negeren, de bescherming van kwetsbaar leven veronachtzamen.

Maar ook als we oog hebben gekregen voor de wijsheid van Gods Woord, hebben wij in alle vragen die op ons afkomen niet zomaar de wijsheid in pacht. Bij alle ingewikkelde vragen die op ons pad komen, beseffen we ook dat wij maar beperkte mensen zijn. Dat we in een gebroken werkelijkheid leven. Dat wij zelf ook verlegen om wijsheid zijn.

Hoe kom je aan wijsheid? Aan fijngevoeligheid om te zien waar het op aankomt, aan de intuïtie om een verstandige keus te maken? Jacobus wijst de weg. Indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere! Wijsheid is geen verdienste, is niet iets wat je aan kunt leren, maar is een Godsgeschenk. In Jacobus 3 wordt verder uitgewerkt wat de ware wijsheid is. „Maar de wijsheid die van boven is, die is ten eerste zuiver, daarna vreedzaam, bescheiden, gezeggelijk, vol van barmhartigheid en van goede vruchten, niet partijdig oordelende, en ongeveinsd.” (vs. 17) Die wijsheid is nauw verbonden met het geloof in Hem, die de Wijsheid Zelf is, Die van boven is neergedaald om dwazen wijs te maken. De ware wijsheid komt van boven. Het is een geschenk van God om wijs te zijn in moeilijke tijden. Daarom roept Jacobus op tot gebed.

God moet erom gevraagd worden: “dat hij ze van God begere”. Aanhoudend, vasthoudend wijsheid afsmeken van God.

Daarom is het goed dat we persoonlijk om wijsheid bidden. Maar ook heel waardevol en gepast als dat publiek gebeurd: denk aan het ambtsgebed dat verschillende gemeenten nog steeds kennen.

Ook bij de zittingen van de Staten-Generaal opende men in het verleden met het voorlezen van een ambtsformulier. De tekst daarvan die sinds 1813 gebruikt werd, luidde als volgt: „Aanbiddelijke God! die door Uwe oneindige wijsheid het heelal regeert en ons geroepen hebt tot het bevorderen van de onafhankelijkheid van deze Staat, van de vrijheid en welvaart van deszelfs ingezetenen, wij bidden U om ons in dit gewichtige werk te willen sterken door Uw geest en ons te vergunnen die wijsheid, dat beleid, die standvastigheid, onpartijdigheid en eensgezindheid, waardoor wij, met een gerust geweten op Uwe goedertierenheid vertrouwende, uwen dierbaren zegen over ons werk afsmeken en om Uw zoon Jezus Christus verwachten mogen. Amen.”

Jacobus wijst op de gevende God. „Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt.” Onwijzen die hun toevlucht nemen tot de troon van de genade, horen geen verwijt. Nee, God is niet alleen een God die wijsheid kan geven, maar Hij is ook genegen tot geven. Hij wil zonder terughoudendheid geven. Mildelijk, een iegelijk – al deze woorden drukken uit dat het geen karige zaak is. Sterker nog, het is een zekere belofte: „en zij zal hem gegeven worden.” Iemand die werkelijk verlegen is om Gods wijsheid, en oprecht vertrouwt op Gods belofte, zal nooit met lege handen achterblijven.

Dit betekent niet dat we gemakzuchtig achterover kunnen leunen. Dan misbruiken we Gods Woord of beloften als dekmantel voor luiheid. Groen van Prinsterer zegt het heel scherp: „Het deeg van de wetenschap is nodig, indien men prijs stelt op degelijkheid. Onze traagheid mag geen verkeerd excuus hebben in de algenoegzaamheid van Gods Woord.” Wij moeten dus hard werken en studeren; dat geldt juist ook christenen in de politiek. Maar altijd in het besef dat eigen wijsheid tekort schiet. Juist als we beseffen dat onze wijsheid tekortschiet, komen we dichter bij de wijsheid: om het van God te verwachten, van Hem wijsheid te begeren!

De auteur is Kamerlid voor de SGP.