„De ervaringen zijn soms heel verschillend. Soms heerst er een doodse, benauwende stilte en al snel gaan de diakenen met de geldbuidels rammelen en dan weet je: er volgt geen gesprek meer. Vaak ga je dan onzeker en verslagen naar huis. In Montfoort bleef iedereen staan, werd er nog een gebed gedaan en werd er vaak nog fijn nagepraat. In Maartensdijk werd door elke ouderling en diaken om de beurt een psalm opgegeven. Dat is ook mooi om mee te maken. De sfeer in de consistorie is belangrijk.

Mijn advies aan kerkenraden is: neem tijd voor de predikant, begin een gesprek en wees vooral eerlijk naar elkaar. Tijdens al mijn dienstjaren heb ik mogen ervaren dat er onder kerkenraadsleden blinkende sterren zijn die soms met diepe verwondering zeggen hoe ze de prediking persoonlijk hebben mogen beluisteren. (…) Als kandidaat hield ik mijn negende preek. Na de dienst kreeg ik een zee van kritiek over me heen van een ouderling. Een medebroeder zei toen tegen de criticus, die veehouder was: „Wat zou je ervan vinden als iemand de melkemmer die je zojuist hebt vol gemolken om zou trappen?” Kennelijk was de laatstgenoemde juist zeer gesticht. Ik had na die morgen wel willen stoppen…

Tegen kerkenraden zou ik willen zeggen: wees hartelijk voor elke (gast)predikant en geef hem het gevoel dat hij van harte welkom is. En als er iets op de preek is aan te merken, vertel hem dat op een ander moment, maar niet in de consistorie. Laat het altijd met een hartelijke toon zijn, zoals Priscilla en Aquila met Apollos omgingen.”