”Sponsorkind, christen in India”, heet het boek dat het echtpaar met Herman Veenhof, journalist bij het Nederlands Dagblad, schreef.

De eerste envelop uit India die Dea Smallenbroek opende, bevatte een tekening en wat gekrabbelde woordjes van Sundaram, een van de drie broers. Hij was als 2-jarige peuter terechtgekomen in kindertehuis Bethel Home, aan de rand van het kleine plaatsje Danishpet, in het zuiden van India.

De kinderen in het tehuis werden via de christelijke hulporganisatie Redt een Kind gesponsord vanuit Nederland. Sundarams moeder was vroeg overleden en zijn werkloze vader kon vanwege een drankprobleem niet voor hem en zijn broers zorgen.

Zestien jaar lang correspondeerden Sundaram en Kees en Dea Smallenbroek met elkaar. In 1983 schreef Sundaram dat hij vertrok uit het tehuis. Hij stond als 22-jarige nu op eigen benen. Het contact leek voorbij.

In 1989 bloeide het contact tussen Sundaram en zijn ‘ouders’ echter weer op, nadat hij een geboortekaartje van hun jongste kind kreeg. Sundaram werd directeur van een christelijke dagopvang en een bijlesproject voor 250 kinderen in Sanyasigundu, aan de rand van de grote stad Salem. Ook zijn broers kwamen „goed terecht.” Abraham werd predikant van de South Indian Reformed Churches, net als Inbanathan.

Regelmatig bezoekt het echtpaar Smallenbroek India om te helpen bij verschillende projecten. Hun ooggetuigenverslagen zijn ook opgenomen in het boek, evenals het verhaal van Sundaram, verhalen van christenen in India en verschillende thematische hoofdstukken rond politiek, economie, hindoecultuur, christelijk geloof, gedwongen huwelijken, kindslavernij en het kastenstelsel.

Het tehuis Bethel bestaat nog steeds, „en het ademt de sfeer van de vroegere Heilige Land Stichting”, aldus de schrijvers van het boek. „Het tehuis in Danishpet echoot na van de duizenden kinderen die hier een nieuw hart kregen.”

Sponsorkind, christen in India, Kees en Dea Smallenbroek en Herman Veenhof; uitg. Steun India, Ede, 2012; ISBN 978 94 6190 162 0; 327 blz. € 14,95.