Haar stem stokt af en toe als ze via de telefoon vertelt over de ramp die haar leven stempelde. „Het verdriet slijt, maar het gemis blijft. Een gesprek over het verlies van mijn kinderen maakt nog altijd veel emoties bij me los.”

Op zondagavond 4 oktober 1992 is Davelaar bij een vriendin in Amsterdam. Vanuit de flat horen ze het ramptoestel laag overvliegen, kort voordat het zich in de flats Groeneveen en Klein-Kruitberg boort. De vrouwen besluiten binnen te blijven. Later die avond rijdt Davelaar terug naar haar woonplaats Haarlem. Op televisie bekijkt ze de beelden van de vuurzee. Over haar zoon Corson en schoondochter Morena, die met hun baby Gerson bij haar in huis wonen en van wie ze weet dat ze die dag ook in Amsterdam zijn, maakt ze zich nog geen zorgen.

„Ik ben gewoon naar bed gegaan, maar de volgende ochtend bleek dat Corson, mijn schoondochter en Gerson nog niet waren teruggekeerd. Dat was niets voor mijn zoon, want hij moest die maandag werken.” Davelaar zet de deur van de kamer van het jonge stel op een kier en vertrekt naar haar werk. Van Corsons werkgever hoort ze dat haar zoon niet op zijn werk is verschenen. „Ik werd hoe langer hoe ongeruster. Vrienden van Corson wisten me te vertellen dat hij de avond ervoor op zijn brommer met Morena een pak melk ging halen in een avondsuper in de Bijlmer. Hun zoontje Gerson was bij vrienden.”

Davelaar rijdt meteen naar het crisiscentrum in de hoofdstad. Ze geeft haar zoon en zijn vriendin op als vermist. ’s Avonds gaat ze naar huis. De deur van de kamer van Corson en Morena staat nog steeds op een kier. „Ik stapte de kamer in en begon te gillen. Op dat moment besefte ik ten volle dat mijn zoon dood was. Ik had er nog geen bewijs voor, maar ik wist het.” Op de donderdag na de ramp wordt Morena geïdentificeerd. Een dag later komt het identificatieteam met haar van Corson, dat hij in een staartje droeg, bij Davelaar. „Ook zijn bril en gouden ring lieten ze me zien. De wereld tolde voor mijn ogen.”

Een week later vertrekt Davelaar met het lichaam van haar zoon naar Curaçao om hem te begraven. Jarenlang praat de rooms-katholieke Davelaar niet over haar verdriet, dat nog groter wordt als in 2008 haar kleinzoon Gerson op Aruba verongelukt. Totdat ze met dominee Ruff, betrokken bij de Stichting Nabestaanden Bijlmerramp, in contact komt en op zijn uitnodiging een bezinningsbijeenkomst bezoekt.

„Ik zat naast een moeder die haar beide kinderen verloor. Ik was al die jaren boos geweest op God, maar toen besefte ik plotseling dat ik niet alleen op de wereld was. Dat er mensen waren die hetzelfde verdriet kenden als ik. Ik ben God dankbaar dat hij me dominee Ruff liet ontmoeten. God heeft me een hand gegeven en me uit de diepe put van verdriet getrokken.”